Bevrijding van Limburg

Bevrijding van Limburg,

Op 6 Juni 1944 kwam het blijde bericht dat de bevrijding nabij was. De troepen U.S.A., Engelsen, Polen, Fransen en Nederlanders landen met Twee miljoen soldaten in Frankrijk. Op de eerste dag duizenden boten en vliegtuigen gaven ondersteuning aan de infanterie.
Op 17 September rolden de tanks over het Limburgse land 50 meter van onze tuin in de Maarsstraat. Vanuit het Leeuwstuk holden de Duitsers richting Brunssum." RUN RABIT RUN" De tanks rolde door 50 cm sneeuw, onze straat in. En zouden daar ook overnachten, de straten stonden vol met tanks, jeeps en Amerikaanse soldaten. Zij werden dankbaar voorzien van hete koffie en mochten zich ook verwarmen bij de warme kachel. Ook vroegen ze of er niet een borrel was. Wij zelf hadden 10 kleine flesjes Jenever op gespaard van de staatsmijnen. We kregen die als beloning als je op een bepaalde tijd werkte. En aangezien niemand dronk in onze familie kwamen die nu van pas. Ook de buren hadden flesjes Jenever. Ik had tijdens de Oorlog schriftelijk engelse lessen gevolgd. Dus dat kwam handig. Een paar soldaten vroegen voor meer Jenever in ruil voor sigaretten, en een van de buren zei "I wil loek voor joe of ik nog meer kan kriegen." Hij was de enigste die drie woorden Engels kon.
Al gauw werd ik de tolk voor de buurt. Ik maakte contact met Fietsenmaker Maas. Hij was een luitenant in 1940 en deze startte de O.D (orde dienst) hij maakte mij gelijk korporaal. We moesten de N.S.B.-ers op ronselen en de meiden die met de Duitsers verkering hadden. Die werden alle in de NUT school in Treebeek opgesloten en ons werd de taak om daar de bewaking op ons te nemen. We hadden allemaal een Duits geweer en een lichtgroen uniform aan.
Elke morgen moest ik met een colonne vrouwen en meiden naar staatsmijn "Emma" waar een groot badlokaal was. Daar konden zij dan zich baden. Na een paar maanden werden we als Grenswacht verplaatst naar Bingelrade . We moesten Duitsers in Amerikaanse uniformen opsporen.
Mijn eerste dag op patrouille samen met oude Willem (hij was 50 jaar ik was 18 jaar) vonden we handgranaten. Het was al donker toen Willem mij een handgranaat liet uit proberen. Toen de granaat ontplofte; wat heel goed ging, zagen we geen Duitser maar een koe dood in de wei.
Verder op patrouille zagen we twee soldaten in een wachthuisje, ze droegen lange groene jassen en stonden bij een vulkacheltje. Willem ging er ook bij staan om zich te warmen. Voor mij was er geen plaats meer, zo ik luisterde maar naar hun gepraat. Ze vertelde Willem dat ze kruit in het kacheltje stookte om warm te blijven. Ik moest nodig naar de WC dus keek rond of ik me ergens kon ontlasten en ging 10 meter verderop. Ook zag ik een kanon staan en een doos met zakjes kruit. Ik had gehoord dat ze zo'n 3 van die zakjes in het kacheltje gooide. Zo ik dacht laat ik een goede daad doen en het vuur brandende houden. Ik gooide de drie zakjes in de kachel wat er gebeurde koste me bijna het leven. De kachel ontplofte, het wachthuisje vloog de lucht in , de soldaten hadden geen groene jassen meer aan maar zwarte, hun haren en wenkbrauwen waren verdwenen. Toen ze bij kwamen, pakten ze hun geweer en wilden mij dood schieten . Ouwe Willem ging voor mij staan en zei:" als je hem wil schieten moet je eerst door mij heen schieten".
Ja, hij redde mijn leven die goeie Willem als hij dat niet had gedaan dan had ik je deze ervaring niet kunnen vertellen. Maar als je 18 jaar bent wat wist je in die tijd. Met trillende benen ging ik naar onze inkwartiering.

terug naar verhalen / terug naar index