- In 1947
lagen wij in het voormalig Nederlands
Indië met een compagnie (± 130 soldaten), waarvan de meeste Limburgers
& Brabanders op een vooruitgeschoven post
11 km
. van de basis in Salatiga. Wij kwamen terecht in het dorp (kampong) Dadapayam.
Dit dorp was gelegen in landelijk gebied met talloze kleine dorpjes. De inwoners
waren allen Moslims.
-
Het
was een rustig gebied. Gevechten
waren te verwaarlozen. Er was één groot probleem. De mensen waren arm en
werden bovendien lastig gevallen door dieven (rampokkers).Er
was geen politiemacht die hen kon beschermen. Door onze aanwezigheid werd het
een stuk rustiger. De mensen waren hier erg blij mee.
-
- Wat wij in dat gebied deden, was met kleine groepjes
van vijf man, een bezoek brengen aan de dorpoudste (Loera).
Wij dronken er thee en praatten over de problemen die zij hadden. Als gevolg
hiervan hielpen wij deze mensen op alle mogelijke manieren. Als tegenprestatie
vertelden zij ons waar de dieven en tegenstanders zich schuil hielden. Op deze manier konden wij de rust
in dit gebied behouden.
- Er was
echter een groot probleem !! Dat was de weg van
11 kilometer
van Salatiga naar Dadapayam. Wij konden deze weg ’s nachts niet bewaken (te weinig
mensen). Een paar keer per week reden de verzorgingswagens
erover heen. De eerste wagen die ‘s morgens over deze weg reed nam het hoogste
risico, want de tegenpartij kon ‘s nachts van alles met de weg hebben
uitgespookt. Het was geen doorgaande weg. ‘s Nachts was er geen verkeer. Dus
als er mensen op liepen dan was dit zeer verdacht.
Op plaatsen die verdacht waren, moest er dus intensief gecontroleerd worden. Dit moest uiteraard een aantal keren per week
gebeuren. Voor de mensen die hiermee belast waren, was dit een zenuwslopend
werk. Wij zaten hier echt mee in onze maag. Rond Kerstmis1947 kwam de oplossing.
- Toen de
mensen van die dorpjes aan de weg, zagen dat dit voor ons een groot probleem
was, zeiden zij:” Jullie hebben ons
geholpen, nu gaan wij jullie
helpen”.
-
- Hoe ging
dit in zijn werk? Zij bouwden op afstand langs de weg, afdakjes van bladeren,
waar vandaan ze de weg ‘s nachts konden overzien. Hierin gingen ze afwisselend
(per tourbeurt) in zitten lettende op
plaatsen die verdacht waren. Als er mensen ‘s nachts op de weg waren geweest
dan kregen wij ‘s morgens, bij zonsopgang klopsignalen.
Zodoende wisten wij, dat wij alleen die dag moesten controleren.
- Dit werkte
zeer effectief. Er viel een grote
last van de schouders van de mensen die hiervoor verantwoordelijk waren. Er is
een oud gezegde: Erken de mens en help hem en je hebt een vriend. Misken de mens
en je hebt een vijand. Toen wij daar zijn vertrokken, gaven zij een groot afscheidsfeest
voor ons.
- In 1992,
45 jaar later, was ik samen met mijn echtgenote, en nog een ander stel terug in Dadapayam. De andere man in ons gezelschap sprak vloeiend Maleis.
Wij werden als VIPs ontvangen. Wij
kregen thee en gebak aangeboden. Wij zouden en moesten het gastenboek tekenen.
De vrouw van de Wedono (districtshoofd) was toen der tijd 12 jaar. Zij kon zich nog levendig herinneren, dat wij daar waren
geweest.
-
- Door
sobat Sjra Hovens. 2-6RI
|
|
