|
Denk U ook nog wel eens terug aan meer dan vijftig jaar geleden? Vele wel, nu vooral onze veteranenbladen er ons aan herinneren. Omdat we nu meer tijd hebben, gaan we woorden bekijken op hun betekenis en waarde. Neem nu het woord wat genoemd wordt uit het soldaten of liever gezegd het thuisfrontlied
t.w. Jongens in Indië hou je maar haaks, daar in het land.....
Is HAAKS nu wel een het juiste woord? Ik leerde altijd, dat HAAKS negentig graden is, dus een hele knik.
Was het niet beter geweest het RECHT te gebruiken, dat is in ieder geval honderdtachtig graden.
Als wij als oud-Indiëgangers HAAKS (negentig graden) waren gebleven, dan hadden wij nu niet onze rechten(!) gehad. Ik stel voor om nu anno 2001 maar te mijmeren ( zingen zal misschien moeilijk gaan) OUDJE uit Indië, hou je maar RECHT!
Jij weet waarvoor het was dat GEVECHT......Het is wel eens leuk het een en ander te vertellen als je onder Indiëgangers bent. Maar heeft u wel eens het verhaal van je broer, zus of vriend gehoord die de zelfde leeftijd heeft als jij en die het weet te
herinneren, wat er gebeurde bij het thuisfront? Zo gauw jij je rug liet zien op weg naar de boot......
De emoties kwamen los. In kerken kwamen de intenties van de preekstoel af " als voor een behouden thuiskomst". Heel gepast natuurlijk. Thuis kwamen ze een foto ophalen liefst als soldaat, deze werden achter in de kerk opgehangen, dan werd er aan je gedacht. Was je weer thuis, dan dacht niemand meer aan jou. Je moest zelf naar sociale zaken, anders had je nog geen eten op de plank. Jawel, tijdens onze reis en verblijf in Indië werd er heus wel gedacht en gepraat over ons.
Het thuisfront werkte er aan. Er werd geld ingezameld voor kerstpakketjes etc. etc. Wat werd er veel geschreven ( voor u en door u ook? ) Het was de enige schakel tussen wal en schip. Ik herinner mij de post die ik kreeg in Port -Said, we waren toch nog maar net op weg nietwaar? Maar de post bracht mij 38 brieven met allerlei nieuwtjes, die eigenlijk
helemaal geen nieuwtjes waren. Het waren eigenlijk goed bedoelde wegwijzers zoals, wat ik wel en niet moest of mocht doen.
Je moest blijven bidden, nou daar zorgde bij ons in de compagnie Kapitein van de Broek wel voor, oppassen voor de vrouwen, dat was ook een gewild onderwerp. Die waren besmet door de Jappen wisten ze in Holland te vertellen. Net als thuis de vrouwen besmet waren de Duitsers. Nou ja.....een enkele misschien. Als je van de 38 brieven 10 had gelezen, hoefde je de rest eigenlijk niet meer te lezen.....ja je deed het wel, je had er tijd genoeg voor op die grote plas, maar het kwam veel op hetzelfde neer.
Allemaal goed bedoeld!!! Enkel met al die post werd de ruimte in je plunjezak veel kleiner. Ik moet eerlijk bekennen, de post die ik verstuurde was ook niet misselijk. Ik ben nogal rap met de pen dus er gingen er maar genoeg richting Holland en het was nog portvrij ook. De eerlijkheid gebied mij te zeggen, ik had het grootste deel door een kopieermachine kunnen doen, maar die was er toen nog niet. Alleen de brieven naar mijn meisje niet, dat was niet voor allemaal bestemd en alles was eerlijk waar.
De thuisfrontman waar ik mee sprak vertelde mij dat er zoveel geschreven werd uit Indië en naar toe, dat er geen plaats meer was voor in het vliegtuig voor de piloot, dus moest er gedacht worden aan minder post
verzenden. Maar het Nederlandse volk liet dat echter niet toe, ook wel omdat er dan minder rokertjes , die in de brieven werden gestopt richting Holland, die zij niet kregen.
In iedere brief zaten er wel een paar sigaretten voor Pa. Ook wel werden volgens de zegman, hier en daar lezingen soms met lichtbeelden gegeven ter verduidelijking hoe wij daar wel zaten tussen de pisang en klapperbomen. De trajecten van de
troepenschepen werden nauwlettend in de krant weergegeven, zelfs op de scholen werden de kinderen wegwijs gemaakt hoe wij op weg waren naar
Indië.
Na onze terugkeer is er op school niet meer over gepraat. Wat wij daar gedaan hebben was blijkbaar geen geschiedenis meer. Zouden de "geleerden" weten waar Roermond ligt??
Bij onze terugkeer hebben we weinig ondervonden van dat medeleven, na veertien dagen terug zijn was die HAAKSE
jongen vergeten en heel oneerbiedig gezegd, ook die HORIZONTALE jongen.
Gelukkig zijn wij de laatste jaren RECHT geworden, hebben we ons laten horen in de
VOMI, BNMO, Veteranenorganisaties en vele willen dit soort Haaks niet meer. WIJ WILLEN ALS RECHT GEZIEN WORDEN!
Wij moeten niet het vergeten leger zijn als in de Meidagen van 1940. Wij zijn het bevrijdende leger waar zoveel mensen in Indië op zaten te wachten. En dat waren niet alleen Nederlanders.
Johan Cats
(2001 )
| 