-
- "Na 1 luxe overnachting in het Pullman Putrajaya Lakeside vlakbij
het KL int. Airport, we kregen weer een upgrade naar een super de
luxe appartement,
- ’s morgens heel vroeg naar de terminal van Air Asia. Niets vergeleken
met de terminals van de “gewone” luchtvaartmaatschappijen. Low
cost vliegen kreeg op deze terminal, aan de andere kant van het
vliegveld, een confronterend gezicht. Alles krioelde door elkaar,
alles behalve enige luxe. Instappen over het asfalt op de trap in
het vliegtuig. Maar de vlucht naar Yogjakarta verliep zonder enig
probleem. Na 2 ½ uur zetten we voet op een bijzonder klein
vliegveld. De koffers worden voor je van de enige kofferband
afgehaald om daarmee de enige kleine ruimte meteen vol te zetten met
koffers terwijl de douane en nog een extra X-ray machine controle
die kleine ruimte moeten delen.
Bij buitenkomst,
10 meter
verderop, staat onze chauffeur (Tidar) al met ons naambordje omhoog
om ons naar zijn airco luxe auto te brengen. We stappen in en rijden
meteen het drukke Yogja in op weg naar onze 1e bestemming; de Merapi
vulkaan.
Na een rit over bijzonder smalle
wegen, de vele brommertjes en motoren ontwijkend, stoppen we op een
plek waar de uitbarsting van
de Merapi enkele jaren geleden goed zichtbaar zijn. Helaas ligt de
vulkaan zelf in dikke nevel gehuld en is er nog geen zichtbare
ontmoeting met deze reus.
Op weg naar ons hotel in Ungaran
komen we ook door Ambarawa. Deze plaats heeft voor pa een bijzondere
betekenis. Verhalen vertellend op de achterbank van de auto vraag ik
Tidar even te stoppen voor een kopje koffie. We stoppen voor een
klein openlucht museumpje. Geen koffie maar voor pa een feest van
herkenning. Bij toeval blijkt het een museum met allerlei
oorlogstuig. Pa ziet meteen zijn Dodgies, de 4 tonners waar hij in
oorlogstijd achter het stuur zat. Ook de kleine Nederlandse tank en
een treinwagon met bekende oorloguitdrukkingen gemarkeerd. Even
verderop herkennen we de kruising waar pa enkele hachelijke
situaties opsomt waarbij er wederom verhalen loskomen natuurlijk.
Een bezoek aan het station van
Ambarawa lijkt een nog groter succes. Behalve dat er een muur is
gebouwd om de kampong van het station (inmiddels een spoorwegmuseum)
te scheiden lijkt alles nog intact zoals zo’n 65 jaar geleden,
alweer een bijzondere ontmoeting met het verleden van mijn pa.
Als we later in de middag op onze
hotel kamer bijkomen is de 1e dag
van onze Indonesië rondreis een enorm succes. Wat geweldig om je
vader zo te zien genieten!
- Onze 2e dag brengt ons naar Semarang.
- Met name in deze stad heeft pa het meeste meegemaakt in zijn tijd in
Indonesië. Grappige en zelfs hilarische zaken maar ook
verschrikkelijke en traumatische gebeurtenissen. Het heeft
gedeeltelijk pa gemaakt tot de man en vader hij altijd is geweest
voor mij en mijn broer Ronald.
De weg naar Semarang levert al de
nodige verhalen op en pa herleeft de tijd op een fijne wijze zo kan
ik zien. We rijden als eerste naar het Candi ereveld voor gevallen
militairen. Van mijn vriend Berry Hanssen heb ik een aandenken
meegekregen om het kruis van zijn gesneuvelde oom te hangen. Na de
begraafplaats te hebben gevonden heb ik met trots aan zijn verzoek
kunnen voldoen.
- Het valt op dat er zo velen onder een spierwit kruis liggen die de
leeftijd van 20 niet of nauwelijks hebben gehaald. Het kerkhof is
bijzonder goed bijgehouden en we hebben de “uitvoerders”, die
ons erg vriendelijk ontvingen, gecomplimenteerd met hun werk.
We stoppen bij het Elizabeth
ziekenhuis waar hij is verpleegd en de omgeving goed kent en daarna
rijden we naar Toko Oen, een bekende plaats voor menig dorstig en
hongerige Nederlander. Het gebouw is van buiten dringend aan
een opknapbeurt toe maar binnen ademt de toko een koloniale sfeer,
een beetje meer aandacht voor onderhoud misstaat hier echter ook
niet.
-
- Vanuit Toko Oen naar het grote verkeersplein van
Semarang waarbij het gebouw van de NIS (Ned. Indische Spoorwegen)
prominent afsteekt tegen de rest. In positieve maar van dichtbij ook
in negatieve zin. Het gebouw is verwaarloosd en verdient absoluut
een beter lot omdat het een markant en bijzonder mooi gebouw is waar
Semarang trots op zou moeten zijn.
De Tijgerclub is volledig gerenoveerd
en is een pronkstuk. Verhalen over deze club zijn er legio in pa’s
herinneringen, het was een uitgaansclub wel te verstaan.
Het huis waar pa en zijn maten lange
tijd veel tijd hebben doorgebracht bij de familie Dingeman aan de
Penaton weg is er nog steeds na 65 jaar.
- Zelfs het kapotte raam, dat tijdens het schilderen was gesneuveld is nog
in dezelfde staat, kapot dus. De verf, groen (!) is erg vervaagd
maar aanwezig. “Hoe
is het mogelijk?” lachte pa, weer een fantastische herkenning
rijker.
Na veel foto en videowerk gaan we moe
maar voldaan terug omhoog naar Ungaran, lekker koel, maar zo’n 32
graden. Na een heerlijk diner is slapen niet moeilijk.
- Voor pa dan. Ik heb een lichte voedselvergiftiging
opgelopen en slijt de tegels tussen bed en toilet die nacht en
ochtend. Volledig slap en nog steeds een wrak sleep ik me door onze
3e dag. Pa als verzorgende vader, met pillen tegen de schijterij
etc. Gelukkig is het maar 1 dag.
- Salatiga
was onze 3e stop.
- Helaas hen ik van die omgeving niet veel meegekregen.
-
Van Salatiga naar Solo (Surakarta).
De drukte op de weg valt een beetje mee aangezien het zondag is,
hoewel op de meeste plekken gewoon wordt gewerkt. Ook op de Koffie-
en rubberplantage van Tlogo. We kregen hier een interessante
rondleiding. Vanaf 4 uur in de morgen zijn er daar mensen, waarvan
vele oudere vrouwen, bezig om de rubber (latex) met volle, loodzware
kannen naar de productie te vervoeren. Vaak op blote voeten of
aftandse slippertjes.
In Solo bezoeken we het paleis van de
Sultan daar. Het is geen paleis zoals we dat in Westerse termen
moeten indenken. Volgens mij zijn het omhooggevallen
regioburgemeesters die voor de onafhankelijkheid nog politieke macht
hadden.
- Nu vervalt hun “paleis” beetje bij beetje en moet toerisme nog wat
opleveren; eerlijk gezegd viel het mij een beetje tegen maar is wel een
onderdeel van de Indonesische cultuur.
|
|