bezoeken aan sobats

Bezoek sobat J.v.d.Corput 29 november 2010



Aangezien de sobats die woonachtig zijn in of in de omgeving van Weert deze dag tot hun spijt geen bezoek konden hebben, werd , na het bezoek aan de van Phaffdag van de Limburbugse Jagers in Weert, op 19 november 2010 op de terugreis Breda aangedaan om sobat Jan van de Corput te bezoeken.
Sobat van de Corput was twee jaar niet meer op de reünie geweest vanwege zijn gezondheid. Hij had ons laten weten dat hij een bezoek heel fijn zou vinden.
Aangekomen bij de woning van sobat van de Corput zagen wij al dat wij reikhalzend werden verwacht. Gastvrij werd de voordeur geopend nog voordat wij de auto hadden stilgezet. Meneer van de Corput was naar mijn mening enige centimeters gekrompen nadat ik hem de laatste keer op onze reünie mocht verwelkomen. Hij beaamde dat.

Binnen brandde de kachel lekker en na gezamenlijk een kopje koffie te hebben gezet, gingen wij aan de grote tafel zitten. Een doos heerlijke snoepertjes werd aan sobat v.d. Corput overhandigt. “Dat zal best op gaan ”, aldus vrolijke Sobat Jan.



Natuurlijk informeerden wij naar de gezondheid van sobat v.d. Corput. Het is niet allemaal van een leien dakje gegaan in de loop van zijn leven qua zijn gezondheid.
Het heeft er tot meerdere malen om gespannen of Jan v.d. Corput wel zo oud zou worden als dat hij nu is. Gelukkig heeft zijn ijzeren wil en tijgermoed hem iedere keer weer behoed voor het “vervroegde afzwaaien”. Ondanks dat hij steeds meer moeite heeft met lopen, blijft sobat v.d. Corput o.a. ook nog steeds de was voor zijn zoon doen. Geweldig toch. En iedere zaterdag maakte sobat nog een stevige pan macaroni voor zijn zoon. Nu is dat helaas voorbij. Lang in de keuken staan is niet meer mogelijk.
Na het gesprek over de gezondheid kwam de hond Astor ter sprake. Sobat v.d. Corput mist zijn makkertje, zijn kameraad, nog iedere dag! Twee jaar geleden kwam zijn hond te
overlijden en sindsdien is een beetje de lol uit zijn leven verdwenen.
De huishoudelijke hulp is een grote steun voor hem geweest. Zij heeft hem na het overlijden van zijn hond er toch weer bovenop geholpen.
Sobat v.d.Corput die nog drie keer in de week zelf zijn boodschapjes doet, moet daarna wel goed rust nemen. Helaas loopt hij niet meer zoveel en zo goed als twee jaar geleden met zijn maatje.

Uiteraard kwam het gesprek ook op 2-6RI.
Ik heb enige tijd geleden nog een prachtige brief van sobat van de Corput gehad betreffende het tragisch sneuvelen van soldaat Kroon. Ik heb zijn verhaal al een tijdje op de website staan. Zichtbaar geëmotioneerd liet sobat v.d. Corput de tatoeage zien die Kroon op de arm van sobat van de Corput had gezet. Een tastbare herinnering aan een gesneuvelde makker van 2-6R.I.
Naar de andere makkers werd geïnformeerd en wie er nog op de reünie waren geweest en hoeveel leden wij nog hebben. Geduldig hebben wij alle vragen beantwoord. Ook hebben wij heel wat verhalen gehoord van sobat v.d. Corput. Over de kampongs, liefde, patrouilles, makkers en het hospitaal. Want ook daar in Indonesië bleef sobat v.d. Corput niet vrij van ziekte. Wij vervielen van het ene verhaal in het andere. Het een nog smeuïger dan het andere.
Niet alleen over zijn tijd in Indonesië kan meneer v.d. Corput smakelijk vertellen, zijn dagelijkse belevenissen liegen er ook niet om.
Wij hebben genoten deze middag evenals sobat van de Corput zelf, want hij zou ons graag de volgende dag weer op de koffie willen hebben. Helaas, werkzaamheden noodden ons het bezoek te moeten beperken tot deze dag.


Tot onze grote verrassing werd ons bij het afscheid nog een donatie van € 60,-euro gedaan voor de kas. Wij hebben sobat van de Corput verzekerd dat zijn bijdrage weer goed besteed gaat worden. Gezien de kosten van het verzenden voor dit boekje, kunnen we zeggen dat de donaties van harte welkom zijn.
Sobat Jan van de Corput, hartelijk bedankt voor de fijne ontvangst bij u thuis.

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt

Bezoek aan sobat Looman en partner mevr.Overmans en........

..15 juni 2010.

Al snel nadat de Sepatoe Roesak van april 2010 was verschenen met de uitnodiging voor de reünie van 6 mei, belde mevrouw Overmans naar het secretariaat. Zij liet weten dat zij ernstig te val was gekomen bij een nachtelijke afdaling van de trap. Vanwege kneuzingen, schrammen en builen was het niet mogelijk om naar de reünie te komen. Heel jammer natuurlijk.

Het geval wilde dat familie Dejong uit Maastricht gehoor aan de oproep in de Sepatoe Roesak van december had gegeven en twee treinkaartjes naar het secretariaat had gezonden. Dit heeft u kunnen lezen in de Sepatoe Roesak april 2010. Familie Dejong heeft vanwege gezondheidsklachten de afgelopen twee reünies niet kunnen bezoeken.

Marianne hoorde dat beide families redelijk bij elkaar in de buurt woonden en trok al snel de conclusie dat een dubbel bezoek op een en dezelfde dag best mogelijk was. Na overleg met betrokken families werd besproken dat bij de een het eerste kopje koffie werd gedronken en bij de ander het tweede kopje koffie genuttigd zou worden. Zo gezegd, zo gedaan.

Vroeg uit de veren en op pad! Met de metro naar Station Rotterdam en dan sporen naar Maastricht. Overstappen in Eindhoven. Nederland, wat ben je toch mooi! Landschap na landschap zoeft ons voorbij. Sommige plaatsen lijkt het alsof de tijd heeft gestaan, andere plaatsen wordt ijverige aan de nieuwbouw gewerkt. Maar verder en verder rijdt de trein. Maastricht. Mooi op tijd bij de familie Loomans. Meneer Loomans stond bij de deur al ons op te wachten! Wat een warm onthaal. In de zonovergoten woonkamer, genietend van een heerlijk versgezet kopje koffie met een flink stuk slagroomgebak, kwam het gesprek al snel op de recente gebeurtenissen in het bestuur. Meneer Loomans was heel ontdaan hierdoor. ( Met hem vele andere sobats) en zag het voortbestaan van 2-6RI ten gronde gaan. Marianne en Joop vertelden hem dat het allemaal nog niet zo zwart was als het eruit zag en dat meneer Loomans snel wat meer van hen zouden horen.

Mevrouw Overmans keuvelde er lekker op los. Het prachtige uitzicht dat zelfs tot in België toe reikte, familiesituatie, de kinderen en kleinkinderen. Ook van de onfortuinlijke val van de trap en de nasleep daarvan werd ons uit de doeken gedaan. Een hele consternatie was het geweest. Buren in nachtgoed die op de schreeuw van mevrouw Overmans waren afgekomen. Huisarts die niet wilde komen kijken, maar diagnose via de telefoon wist te geven. Joop probeerde ook nog even de voetbaluitslagen door te nemen met de heer Loomans. Ik geloof dat er geen fanatiekere voetballiefhebber dan Joop rond loopt!

Vanzelfsprekend kwamen ook de verhalen over 2-6RI ook los. Herinneringen, verhalen, namen en vragen, we hebben alles gehoord. De interesse naar het wel en wee van de andere sobats was ook hier weer groot. Veel wetenswaardigheden zijn weer uitgewisseld. Ook hier blijkt weer dat het boekje zo gewaardeerd wordt. Helaas is door gezondheidsredenen het voor de familie Loomans ook moeilijk geworden om naar de reünie te komen. Dit bezoek zo gezellig thuis werd daarom des te meer gewaardeerd. Meneer Loomans voelt dat hij steeds minder wordt. Ja, de jaren gaan nu hard tellen. Ondanks de lichamelijke beperkingen, zag het paar er goed uit. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Het middel wat gebruikt wordt om er zo jong uit te zien werd niet prijs gegeven. Wij houden het op de liefde voor elkaar! Na een heel gezellige morgen, werd het toch tijd om weer verder te gaan. Na nog een stuk of wat foto's gemaakt te hebben, namen we afscheid. Op naar de bus.

Bezoek aan meneer en mevrouw Dejong te Maastricht.

Het was een zonovergoten dag en daarom ook dubbelop genieten van alles wat we zo onderweg zagen. Alles zag er op zijn zon-dags uit. Halte Emmaplein, onze stop! Na netjes de weg zijn gewezen door een voorbijganger, stapten wij precies op de afgesproken tijd de hal binnen van het wooncomplex aan het Volksplein. Mevrouw Dejong kwam ons in het trappenhuis al tegemoet. Weer zo'n gastvrije ontvangst. Kwiek ging mevrouw ons voor. Meneer Dejong zat heerlijk in zijn comfortabele stoel ons op te wachten. We werden weer voorzien van versgezette koffie en oh oh Joop, weer met gebak. Een heerlijke punt Limburgse vlaai!! Hoe het moet met het trouwpak straks.???

Nadat we eerst genietend ons kopje koffie dronken en meneer Dejong nog een beangstigende hoestbui kreeg omdat hij zich verslikte in een hapje lucht, werd als eerste geinformeerd naar de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw. Mevrouw Dejong is nog kwiek en bedrijvig. Meneer Dejong is wat minder na een val door, naar alle waarschijnlijkheid, een kleine TIA. Maar er werd nog reikhalzend uitgekeken naar de verlening van het rijbewijs.

Ook hier kwam meteen al de recente brief te sprake. De vele vragen die waren gerezen bij het lezen van de brief, kwamen nu ter tafel en werden door ons geduldig en duidelijk beantwoord en daar waar nodig was, uitvoeriger toegelicht. De verontwaardiging werd naar mate meer en meer duidelijkheid in het geheel kwam, groter en groter. Ook hier waren meneer en mevrouw van mening dat door toedoen van bepaalde leden van het bestuur het nu wel afgelopen was met 2-6RI. Dat het onvoorstelbaar was dat er geen openheid in de financiële toestand van de kas werd gegeven en dat er absoluut geen sprake was van een democratische stemming.

Toch hebben wij het gesprek naar een ander onderwerp gestuurd. Want het is niet leuk om steeds weer de mensen zo verontrust te moeten zien. Meneer en mevrouw Dejong hebben veel in het buitenland verbleven. Op plantages in Indonesie en Suriname. Veel souvenirs van die verblijven zijn nog in het huis te zien. Meneer Dejong kon kort en bondig vertellen en wist zo een mooi beeld te schetsen over zijn leven voor, tijdens en na 2-6RI. Mevrouw Dejong vulde op haar informatieve wijze de verhalen aan. Toch bleef het gesprek weer herhaaldelijk terugkomen op 2-6RI.

Hier werd weer gesproken over het boekje, want geloof ons maar, bij iedere sobat ligt dat boekje zo voor het grijpen. Dat er iedere keer weer naar het boekje wordt uitgekeken en het met plezier gelezen wordt. De manier om op de hoogte te blijven van 2-6RI. Wel vertelde Marianne dat zij wel graag nieuwe aanvoer van verhalen zou krijgen, omdat het wel eens moeilijk is om weer een goed gevuld boekje te maken. De voorraad aan ingezonden stukjes is op!

Tja, en al is het dan nog zo gezellig, er moet toch een keer gedacht worden aan de terugreis. Zo een reis vanuit het Zuiden weer terug naar het Westen des lands is ook niet even aan te fietsen. Familie Dejong vond het niet leuk om op de foto te gaan, dit vanwege de vader van mevrouw Dejong. Haar vader was fotograaf en zij heeft een afkeer gekregen om op de foto te moeten. Meneer Dejong wilde niet alleen op de foto, want hij was geen weduwnaar! Prachtig argument. Meneer en mevrouw Dejong, bedankt voor de gastvrije ontvangst.

tekst:Marianne/ foto's Joop Pragt

Bezoek aan sobat G. de Groot in Vught.

Vandaag, 11 juni 2010 zijn we op bezoek geweest bij sobat Gerrit de Groot in Vught. Aangezien maanden geleden door de zgn. voorzitter , Verdonschot, was beloofd om bij deze sobat op ziekenbezoek te gaan, maar dat niet heeft gedaan, hebben Joop en Marianne dus sobat de Groot opgezocht.

Sobat de Groot zorgde voor een hartelijke ontvangst met zelfgebakken cake en koffie. Natuurlijk hebben wij over zijn gezondheid gesproken. Het herstel verloopt nog veel te traag naar de zin van sobat de Groot, maar hij is blij dat hij weer thuis is. Met hulp kan hij het nog best redden in zijn eigen flat.

Met een hapje erbij hebben we de fotoalbums bekeken, wel drie stuks, en de verhalen gehoord die erbij horen. Zo is er heel wat geschiedenis van 2-6RI verteld. Ook hebben we de prachtige schilderijen bekeken die sobat de Groot zo enorm kunstig heeft geschilderd. Menig familielid heeft een "echte de Groot "aan de muur hangen. Ook ik mag mij vanaf vandaag de trotse bezitter noemen van een heuse "de Groot" noemen.

Natuurlijk werd ook over het voortbestaan van 2-6RI gesproken. Zeker nu het voor veel sobats steeds moeilijker wordt om aan de reünie deel te nemen, is het fijn dat er een bezoek wordt afgelegd. Wat ook verheugend is om te horen, is dat het boekje Sepatoe Roesak ook zo graag gelezen wordt door de sobats. Joop wilde eerst niet geloven dat de sobats bij wijze van spreken al bij de brievenbus zaten te wachten voor het boekje. Maar nu hij het zo van de sobats zelf hoort, is hij ook overtuigd dat het van groot belang is dat boekje blijft verschijnen.

Gegevens zijn weer uitgewisseld over de sobats van 2-6RI. Wetenswaardigheden genoteerd. Lectuur te leen meegegeven.

Weer hebben we zo een heel fijne middag gehad, maar gezien het fileprobleem moesten wij ook rekening houden dat wij weer bijtijds richting Rotterdam moesten vertrekken. Meneer de Groot, heel hartelijk bedankt voor de fijne ontvangst en we hopen dat u snel zult herstellen.

tekst:Marianne/ foto's Joop Pragt

bezoek aan 60 jarige huwelijksjubilaris Jo Princen

Op 11 mei 2010 was het 60 jaar geleden dat sobat J.Princen uit Nijmegen het ja-woord gaf aan zijn bruidje. Dit heugelijke feit werd in familiekring gevierd. Eerst thuis en later op de dag werd het bruidspaar bij hun dochter thuis geheel in de watten gelegd. Mevrouw Princen was net uit het ziekenhuis, herstellende van een longontsteking. Dubbele feestvreugde in huize Princen dus.

Hoewel het voormalig bestuur op de hoogte was gesteld van dit heugelijk feit is er door hen geen enkele ruchtbaarheid aan dit jubileum gegeven. Sterker nog, er was namens hen geen felicitatie gestuurd. Ook bleek dat zelfs de gebruikelijke donatie niet was overgemaakt.
Het voormalig bestuur had kenbaar gemaakt dat zij op 11 mei wel voltallig aanwezig zou zijn bij het 60jarig huwelijksfeest van Menno v.d. Wetering en zijn Elly.
Marianne en Joop hebben de nalatigheid van het voormalig bestuur goed gemaakt door het bruidspaar Princen wel te bezoeken en met de felicitaties ook een fleurig bloemenboeket gebracht. Marianne hoopt dat het voormalig bestuur alsnog de gebruikelijke donatie door een der twee penningmeesters aan familie Princen zal laten overmaken. ( tot op heden, september 2011 is dit nog steeds niet gedaan.)

sobat Jo Princen en vrouw met een klein deel van de nazaten.

Ook 60 JAAR GETROUWD!

Zoals u hebt gelezen in de voorgaande aankondiging, was sobat Princen niet de enige jubilaris. Menno v.d. Wetering en zijn nog steeds jeugdig ogend bruidje Elly mochten zich op 10 mei 2010 als diamanten echtpaar betitelen.

Dat deze dag met een groot aantal sobats gevierd zou worden, was het bruidspaar zich in het geheel niet bewust. Met de kinderen een weekend naar Cochem Duitsland dat stond op het programma.

Zelf wilde het echtpaar deze dag voorbij laten gaan, maar de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen vonden dat dat niet kon. De viering van deze heugelijke dag vond plaats in het veteranenhuis "De Treffer"in Eindhoven.

Samen met vele veteranen, familie en vrienden werd later op de middag genoten van een heerlijke rijstmaaltijd. Afgesproken was dat er namens het bestuur een cadeaubon werd overhandigd.

De secretaris had een uitnodiging via het secretariaat en een persoonlijke uitnodiging ontvangen. Aangezien zij deze dag toch vrijgemaakt had om sobat Princen te bezoeken, kon zij later op deze dubbele feestelijke dag ook het bruidspaar van de Wetering haar persoonlijke en secretariële felicitaties overbrengen.

tekst:Marianne /foto's Joop Pragt

Bezoek aan sobat korporaal Arie v.d. Bos, 4-2-6 R.I. in Den Briel.

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt

bezoek aan Henny en Alie van Oosterhout. † 15 maart 2011

Op 13 januari 2010 zijn Joop en Marianne namens het bestuur van 2-6RI alsnog in Beek op bezoek geweest bij het 60jarige bruidspaar Henny en Alie van Oosthout.

Hieronder een email van de dochter van Henny en Alie die bij het bezoek aanwezig was.

Ik vond het heel fijn om jou en Joop te ontmoeten. Zoveel en zo vaak over je gehoord en wetende dat jij voor mijn ouders en met name voor mijn vader een heel belangrijk plaats in zijn leven inneemt was het voor mij ongelooflijk mooi om jullie te ontmoeten.

Ik weet dat mijn ouders genoten hebben en het zeer waarderen dat jullie al die moeite hebben gedaan om met deze barre weersomstandigheden helemaal de reis van Rotterdam naar het zuiden te ondernemen.

Ook ik was daar diep van onder de indruk. Nadat ik met onze honden gelopen had, heb ik nog gebeld of jullie een kop soep wilden komen eten, maar jullie waren helaas net weg! Jammer dat ik niet wist van jullie komst dan had ik voor het een en ander van eten gezorgd. Maar nogmaals het voelde heel goed om elkaar te ontmoeten en ik denk dat we nog heel lang hadden kunnen zitten praten.

Schilderij gemaakt door Henny van Oosterhout. Voor vele 2-6ers zeer zeker wel bekend beeld.

tekst:Marianne/foto's Joop Pragt