bezoeken aan sobats

Op ziekenbezoek bij sobat Zwitselaar


tekst: Marianne. foto's Joop Pragt

overleden hospik Guus Schouten.


Een verhuizing was voor hen in de planning. Helaas heeft het niet meer zo mogen zijn dat Mia samen met Guus naar het bejaardenhuis in Roermond zou verhuizen. Wij ontvingen via nichtje Patricia het droeve bericht dat op 17 december 2011 Guus Schouten is overleden.
In het telefoongesprek dat hierop volgde kwam ik terug op ons bezoekbij Guus en Mia. Wat een consternatie het was toen Guus ineens viel en een fiks gat in zijn hoofd daarbij opliep. Daarvan was Guus gelukkig weer snel hersteld. Echter enige weken later liet het hart het afweten. Guus mocht 85 jaar worden.

In overleg met familie werd afgesproken dat wij aanwezig zouden zijn tijdens de crematieplechtigheid. Patricia zou na overleg met de begrafenisonderneming aan ons laten weten of er ruimte was om een toespraak te houden over Guus en zijn 2-6 R.I. Die ruimte was er. De crematieplechtigheid vond plaats op 22 december 2011 in de aula van crematorium “Tussen de Bergen” te Roermond.

Het leven van Guus was gekenmerkt door eenvoud. Hij was hartelijk en bezorgd. Hij werd 6 juni 1926 geboren als het 5^de kind in een gezin van 14 kinderen. Zijn dierbare Maria was hem alles. Guus had vele hobby’s. Zo was hij lid van Jong Nederland. Tevens was hij jaren lang voorzitter van de Roermondse automobielclub. Ook van zijn graveerbedrijfje genoot hij met volle teugen. Hieraan heeft hij in de avonduren en weekenden heel veel tijd besteed.

Het huwelijk bleef, ofschoon hij zielsveel van kinderen hield, tot hun grote verdrietkinderloos. Ze wisten dit gemis echt op perfecte wijze te ondervangen door mede te zorgen voor een van de nichtjes, Patricia. Het computeren was voor hem niet vreemd. Al vele jaren overspoelde hij met vaste regelmaat mening postvak met de meest uiteenlopende berichten.

Samen met broers en zussen, verdere naaste familieleden, vrienden,buren en kennissen werd tijdens een hechte familiedienst afscheid genomen van Guus. Door de jongste broer van Guus werden heel wat herinneringen opgehaald. Tijdens die toespraak waren foto’s te zien op een tv-scherm. Tweezelfgeschreven gedichten van nichtjes Tessa en Nina werden voor opa voorgedragen. Een derde nichtje droeg het gedicht voor over “de doosjes waarin wij onze herinneringen opbergen”.

Tussen de toespraken was er ruimte voor mooie muzikale stukken. Als laatste hield Joop Pragt namens 2-6 R.I. een verhalende toespraak waarin het leven van hospik Guus als Indië-ganger werd toegelicht. Aansluitend droeg Joop een passend veteranengedicht voor.

Juist de vele jaren die Guus voor 2-6 R.I. de kranslegging voor zijn rekening nam en ook het regelmatig schoonhouden van de plaquette gaven zijn zeer hechte band met 2-6 R.I. aan.
Ons bestuur heeft Guus daarvoor bij ons laatste thuisbezoek nog nadrukkelijk bedankt.
Hoe sterk Guus met het monument betrokken was blijkt uit zijn wens om i.p.v. bloemen graag een donatie te doen voor het Indië -monument.

Wij hebben aan dat verzoek voldaan en namens 2-6 R.I. een donatie gedaan.

Guus, namens je makkers van 2-6 R.I., bedankt voor al je goede zorgen
foto Joop Pragt tekst Marianne

De ‘tijger’ leeft voort



De wereld hangt van toevalligheden aan elkaar. Op 7dec. 2011 waren Marianne en Joop door adjudant Boes van het 11 LMB Aaslt“7 Dec” uitgenodigd om de op die dag te houden 52e herdenking van de omgekomen militairen van de voormalige
“7 December Divisie”, de “7 December Bataljons”, het Operationeel Commando “7 December” en de 11Luchtmobiele Brigade (Air Assault) “7December” bij te wonen. Een enorm grote witte tent was opgezet op het terrein van de Oranje kazerne in Schaarsbergen waarin de 1000 genodigden werden ondergebracht. Het was een gemêleerd publiek. Zowel Indië- als Korea-gangers waren aanwezig. Ook vele hoogwaardigheidsbekleders gaven acte de presens evenals een flink aantal vertegenwoordigers van veteranen organisaties. En zoals gemeld: ook Marianne en Joop namens de reünie-en nazorgcommissie 2-6R.I. –T-brigade.

Het stormde. Zowel buiten als binnen de tent was te merken dat er een windkracht 10 over het land trok. Natuurlijk gaven de mannen die de verschrikkingen in Korea hadden meegemaakt geen krimp tijdens het schudden en af en toe aardig klapperen van de tent. Maar anderen, zowel dames als heren, zaten soms bezorgd te kijken of de stormverankering wel goed vast zat. En dat klonk als een klok. De lampen aan het plafond wiebelden alle kanten op maar gevaar was er niet te duchten. o.a. adjudant Paul Boes had hiervoor gezorgd. Deze adjudant, die ook voor 2-6 R.I. T- brigade van zeer grote waarde is en al vele goede tips aan voorzitter Marianne heeft gegeven i.v.m. het organiseren van een reünie, liet ons zijn draaiboek zien voor deze grote bijeenkomst. Bestond het draaiboek voor de reünie van de reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I. T-brigade uit drie A4tjes, het draaiboekvoor de 7 December Divisie herdenking was bijna zo dik als een telefoonboek van een middelgrote stad! En inderdaad was alles tot in de puntjes geregeld. De aanvang van de herdenking was om 11.30uur en begon met de begroeting door de ceremoniemeester en een samenzang van : Marslied “7 December”,gevolgd met een openingsgedachte door ds. J.D. de Bruin. Daarna zong het koor “Tibie Pajom”.Vervolgens sprak Brigade-generaal O.P. van Wiggen de aanwezigen toe. Hierna zong het koor “Adoramus te Christe”. Mevrouw A.G.Steenstra droeg het mooie gedicht“Afstand” voor. Met een samenzang van “Blijf bij mij Heer” werd de herdenking afgesloten.

Na de plechtigheden was er nu gelegenheid om de (uitstekende) lunch te gebruiken en met andere aanwezigen in gesprek te gaan. En reünie- en nazorgcommissie2-6R.I. T.-brigade voorzitter Marianne greep die gelegenheid aan om met vele hoogwaardigheidsbekleders van gedachten te wisselen betreffende de aangelegenheden voor de Indië veteranen.

De voorzitter van het Veteranen Platform, generaal b.d. Leen Noordzij, sprak uitgebreid met Marianne. Hij vindt het initiatief van het bijeenbrengen van de Tijgerbrigade goed getuigen van een vooruitziende blik. Gezien de leeftijden van de Indiëgangers is het eigenlijk vanzelfsprekend dat de onderdelen worden samengevoegd om te komen tot een gezamenlijke Tijger- reünie. “Het is voor de oudere veteranen natuurlijk een flinke aanslag op hun energie om zo’n reünie te organiseren,” zei de voorzitter van het Veteranen Platform.“Daarom is het mooi dat een jong bestuur, zoals jullie commissie heeft, zich met zoveel enthousiasme inzet voor de ‘Tijgers’. Het zal de meeste oudere bestuurders meer rust geven. Ook het bij elkaar komen van zo’n grote groep tijdens een Tijger-Brigadereünie is een welkome aanvulling, want het is gezien de leeftijden een kwetsbare groep . Mooi initiatief van jullie!”

Maar wat betreft het eerder genoemde toeval: tijdens de uitreiking van de lunchpakketten zag een van de soldaten dat Marianne een Tijgerbadge op haar revers droeg. “Hoe komt u daar aan mevrouw en wat is er de bedoeling van?” vroeg die oplettende militair. Na uitleg van Marianne vertelde hij dat zijn compagnie precies dezelfde tijger als symbool had. En van het een kwam het ander.
Marianne en Joop werden aangesproken door de compagnies sergeant-majoor en ook de commandant van de Tijgercompagnie toonde belangstelling voor de veteranen van de Tijgerbrigade.
Marianne en Joop kregen een rondleiding door de verblijven van de Tijgercompagnie en de manschappen lieten met veel trots hun, in enkele vitrines in die verblijven, uitgestalde tijgerobjecten zien.


Na afloop werden wij weer terug gebracht naar de verzameltent. De commandant van de Tijgercompagnie beloofde dat er verder contact zou worden opgenomen met de Tijgerbrigade commissie om te bekijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen.

Nauwelijks waren we de verzameltent weer binnen of we ontmoeten een andere ‘Tijger’. Menno van de Wetering
(2-6R.I.) en zijn echtgenote Elly waren ook op uitnodiging naar de bijeenkomst gekomen. Na het uitwisselen van enige wetenswaardigheden en het drinken van een kopje koffie namen we afscheid van meneer en mevrouw van den Wetering.



tekst:Marianne foto;s Joop Pragt

Op bezoek bij sobat Poorte

Op de vroege ochtend van 28 september 2011 werd Marianne mobiel gebeld. We waren per auto op weg naar de kazerne in Vught. Het was meneer Poorte uit Rijssen. “Marianne, het spijt mij erg, maar ik kan niet naar de reünie komen want mijn vrouw is ziek. Het is nu eenmaal zo dat de gezondheid van mijn vrouw belangrijker is dan de reünie, hoe graag ik ook aanwezig had willen zijn.”Marianne schrok en informeerde gelijk naar de status van mevrouw Poorte. “U hebt gelijk hoor meneer Poorte, vanzelfsprekend is uw vrouw belangrijker dan de reünie. Wees u alstublieft heel voorzichtig met haar en verzorg haar goed. We zullen op de reünie vertellen dat u gebeld heeft en alle sobats de groeten doet. Indien we weer eens in de buurt bij u zijn komen we wel op thuisbezoek. Dan drinken we samen met u en uw vrouw een kopje koffie en praten we een beetje bij. Wel bedankt voor uw telefoontje en sterkte gewenst, ook door Joop, die zit nu geconcentreerd achter het stuur! Daag, en tot ziens.”


In november was het nodig om een geschikte gelegenheid te zoeken voor de reünie van 2012. Omdat de voorgaande reünies er goed verzorgd waren, gingen wij ons licht opsteken bij de kazerne in Vught voor een grotere, maar ook nog gezellige ruimte. Wij denken in 2012 meer dan 150 aanmeldingen te ontvangen. Die grotere ruimte is daar alleen op de zaterdag voorhanden. Het bestuur heeft een optie genomen voor zaterdag 29 september 2012.

Na telefonisch contact, eerder in de week, bleek dat we bij de familie Poorte van harte welkom zouden zijn. Bij familie Schurink was helaas de gezondheid van sobat Schurink niet goed. Mevrouw Schurink zei dat meneer Schurink zich niet zo lekker voelde. Hij had problemen met de bloedverdunners en lag op bed. In goed overleg met haar besloot Marianne het bezoek aan Enschede dan uit te stellen naar een geschiktere datum. Mevrouw Schurink vond dat prima.

Het bezoek en het overleg in de kazerne kostte nogal veel tijd.. Marianne had familie Poorte snel even opgebeld dat het wat later werd. Zij hadden er geen probleem mee en bij aankomst kwam de koffie gelijk op tafel. Mevr.Poorte heeft eerder dit jaar een zeer ingrijpende operatie moeten ondergaan. Het is nu, ondanks dat, gelukkig alweer een stuk beter met haar. De buurvrouw, die even op visite was, bracht de koffie nog even snel op tafel. En dan werd het vertellen. Sobat Poorte. Wat kan die man vertellen. Het lijkt wel een wandelende encyclopedie over Indië.

De meest interessante details werden aangesneden. Joop had zijn handen vol aan het opschrijven van de belevenissen van sobat Poorte.
Als eerste hadden we het over het bezoek aan sobat Schouten in Roermond. Ook familie Poorte schrok van de gebeurtenissen daar. “Hij heeft vorig jaar nog de voordracht gedaan op de reünie,”zegt meneer Poorte. “Ik kon hem toen moeilijk verstaan, hij is Brabander en die versta je toch al moeilijk,” lacht Twentse sobat Poorte. Dan komt sobat Poorte met een onthutsend nieuwtje. Joop dacht dat hij ook al een beetje af wist van de Indië-gangers maar het verhaal dat er twéé Toko’s Oen waren geweest verraste zowel Joop als Marianne.

Vol overtuiging vertelt sobat Poorte dat er het Toko Oen café was maar ook een Toko Oen goudsmid. De eerste verrassing! Er komen er meer.
De middag is nog lang niet voorbij. Sobat Poorte was O.V.W. er. En was al beroeps toen hij werd uitgekozen voor Indië. Hij zat bij de grensbewaking. Via Assen ging hij naar Southampton. Vervolgens met de Kota Agon naar Indië.

Soms kijken meneer en mevrouw Poorte samen op Google, ja, per computer, naar de plaatsen waar sobat Poorte is geweest. “Ik kan aardig overweg met de computer,” zegt meneer Poorte. Dan begint hij over kapitein Vaessen. “Jammer dat die niet doodgeschoten is,”zegt hij hartgrondig. “Dat was een vreselijke vent. Op patrouille had ik eens een dikke knie en moest toch mee. Toen zei hij: ‘als wij terugkomen, zal er een van ons niet bij zijn.’ Dan schiet ik jou alvast dood, zei ik toen. Alles van 1-6R.I. deugde en van anderen niets, vond die vent Vaessen.” Sobat Poorte neemt geen blad voor de mond. Als hem iets dwars zit zegt hij het ook.

Herinneringen vliegen voorbij. Hoe ging het eigenlijk met u in de oorlog in Nederland?,”vraagt Marianne. “Voor Indië zat ik dus bij de grenswacht. Zeg maar douane.”

Het ene verhaal na het andere. Voor het vertrek naar Indië kende hij zijn vrouw nog niet. Dat gebeurde pas na thuiskomst. In 1952 zijn zij op 10 juli getrouwd. Wat later begon de ellende, sobat Poorte kreeg kinderverlamming. Dat duurde een half jaar. Ondanks dat kreeg het echtpaar Poorte 3 kinderen, 2 meisjes en een jongen. Die zorgden voor 4 kleinkinderen.
We hebben zelfs nog een achterkleinkind vertelt mevrouw Poorte glunderend. Beide overgrootouders zijn het er over eens dat het een bijdehand schatje is. Sobat Poorte vertelt van alles te hebben gedaan als werk. Bij de post (zeg maar armoe, volgens mevrouw Poorte). Veel werk en hard werken, totdat een ongeval sobat Poorte uit het arbeidsproces haalde. Afgekeurd. Maar het Indië verhaal gaat verder. Over aan den Boom, die raakt gewond en werd op een draagbaar vervoerd. Ze kregen vuur van boven en moesten terug trekken en iedere keer de draagbaar op de grond zetten tot aan de versperring toe. Aan den Boom, was gewond en ging toen naar het havencommando. Was haven commandant. Na de overdracht ging hij nog naar N.N.G. als haven commandant in Manokwari. Zo zag sobat Poorte op het internet ook nog sobat Hovens op de foto’s van de reünie . “ O ja, die Hovens. Fijne vent was dat. Zo te zien heeft hij nog steeds dat zelfde lachje,” glimlacht Poorte. Ik heb al met hem gebeld. Dan komt het verhaal over sobat Bout. Hij werd neergeschoten terwijl Poorte er bij zat. “De man werd eerst naar het Elizabeth hospitaal gebracht,” zegt Poorte. “Toen later naar Nederland, per boot. Hij is onderweg overleden en overboord gezet. Een z.g. zeemansgraf.” Meneer de Poorte is nog lang niet uitverteld maar de klok voor de bezoekers tikt voor vertrek. Het is gezellig en interessant maar wetende dat we toch ook nog contact via de email houden, moeten Marianne en Joop toch helaas afscheid nemen. We hebben nog een lange reis voor de boeg. Morgen ook weer vroeg op. Marianne moet morgen naar haar werk. ’s Avonds laat arriveren Marianne en Joop thuis. Vermoeid maar wel voldaan. Want 500 kilometers rijden op een dag gaat niet in je koude kleren zitten, de verwarming stond in de auto aan! Maar we hadden genoten. Fantastische verhalen. Lekkere koffie. Meneer en mevrouw Poorte hartelijk dank voor de gastvrije ontvangst en natuurlijk ook voor de mooie verhalen!

tekst:Marianne


Op de koffie bij Guus Schouten in Roermond 7 november 2011

Vorig jaar sprak Guus Schouten de herdenkingstoespraak op de reünie in Vught, dit jaar was hij er niet bij. De gezondheid van sobat Guus liet niet toe dat hij naar de reünie kwam. De avond voor 28 september belde een emotionele mevrouw Schouten met de mededeling dat het voor de familie Schouten een onmogelijke taak was om naar de reünie te komen. Guus had last van evenwichtsstoornis. Ze hadden gewacht tot het laatst, misschien zou nog verbetering optreden, maar..helaas. Het was niet verantwoord. Zelfs buurvrouw had het Guus afgeraden!

Na dit bericht werd door coördinatrice Marijke de mogelijkheid geopperd om een thuisbezoek bij Guus te doen. Die mogelijkheid deed zich eerder voor dan verwacht........Marijke opperde een thuisbezoek te koppelen aan het terugbrengen van het herdenkingsbordje van Chrisje Kessels.

Nadat we het bordje bij Chrisje Kessels hadden terug gebracht hebben we hem begeleid naar de eetzaal in het verzorgingshuis waar hij woont. Daarna namen we hartelijk afscheid van een opgeluchte sobat. Chrisje kon nu weer rustig eten zei hij. “Hartelijk dank voor het zo snel terugbrengen, Marianne,” zei hij blij.

Door naar Roermond. We hadden een beetje problemen met parkeren. Dat werd door sobat Schouten mooi opgelost. Wij mochten zijn privé parkeerplek gebruiken. Hij stond ons al op te wachten bij de deur. Zijn vrouw Mia stond bij een andere ingang van de parkeerruimte. Via de lift gingen we naar de etage waar familie Schouten woont. Na binnenkomst in de gezellige flat kregen we al gelijk te horen dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat we daar waren want meneer en mevrouw Schouten waren ’s morgens naar een bejaardenflat geweest, hadden daar rondgekeken en zelfs al een maaltijd meegegeten. “Het was echt heerlijk,” vertelde mevrouw Schouten. “Guus hoeft niet meer te koken. Bovendien geen gesjouw en het opruimen van de boodschappen meer. “We gaan daar zeker naar toe verhuizen.”

Nog voordat de koffie op tafel stond begon sobat Guus, zichtbaar heel emotioneel, al te praten over hoe verdrietig hij het had gevonden dat hij niet naar de reünie in Vught kon. Hij mistte het en stond zelfs nog in tweestrijd toen zijn vrouw ons belde. Maar zelfs de buurvrouw had gezegd dat het onverantwoord zou zijn als hij toch ging. “Volgend jaar wil ik er toch weer bij zijn, Marianne,”zegt hij. Wel was hij blij dat het zo druk was geweest.

Tijdens de koffie vertelde mevrouw Mia Schouten dat het haar bijzonder veel overredingskracht had gekost om Guus niet naar de reünie te laten gaan. “Ik gun het hem van harte Marianne, maar het gaat echt niet. Het is gewoon gevaarlijk,” vertelt ze verdrietig. “We hebben de auto weggedaan. Guus is al 86 en ik ben 83 jaar. Mijn ogen zijn erg slecht door ziekte en Guus gaat het lopen en spreken slechter af. Daarom gaan we nu ook naar het bejaardenhuis”.

Sobat Guus vraagt aan Marianne over sobat Ad van Hooijdonk. Marianne vertelt de nodige informatie en vraagt hoe het sobat Guus eigenlijk is vergaan tijdens de oorlog. “Ik heb ondergedoken gezeten in het plaatsje Neer,”vertelt Guus. “Daar moest ik kei hard werken. In de oorlog was ik al verpleger.

Toen ik mij aanmeldde als O.V.W. er moest mijn vader voor mij tekenen. We hadden 14 kinderen thuis. Mijn vrouw kende ik al voordat ik naar Indië ging. Zij komt uit een gezin met 6 kinderen. Hoewel we helaas zelf geen kinderen hebben zijn er wel altijd kinderen om ons heen geweest. We hebben nog steeds veel visite en een heleboel omgang met nichtjes en neefjes.

De telefoon gaat. Het is nichtje Patricia. Zij belt zomaar even. “We hebben visite,” zegt mevrouw Schouten. “Dan bel ik straks wel weer even terug ,”zegt Patricia.

“Toen Guus terug kwam uit Indië stond ik al op hem te wachten,”vertelt mevrouw Schouten lachend. Guus ging weer aan de slag als verpleger. Later begon hij aan een 30jarige loopbaan als postbezorger. Familie Schouten woonde eerst in Thorn, bij de moeder van mevrouw Schouten. Later verhuisden zij naar Roermond. Het gesprek kabbelt gezellig voort. Marianne stelt voor de foto’s die tijdens de reünie zijn gemaakt te laten zien via haar laptop. Terwijl mevrouw Schouten de kopjes afruimt en Guus plaats maakt op de grote tafel, doet hij een stap en valt ineens achterover. Knalt met zijn hoofd tegen een kasthoek en ligt dan gestrekt op de grond. Joop is er gelijk bij.

Guus hoofd bloedt, en Joop vraagt gelijk om een schone theedoek. Mevrouw Schouten is even helemaal in paniek maar Marianne helpt gelijk met een theedoek pakken. Joop stelt sobat Guus gerust. Marianne pakt direct de telefoon en vraagt om de naam of het nummer van de huisarts. In de schrik en verwarring weet mevrouw Schouten dat niet meer. Gelukkig ziet Marianne in een laatje een notitieboekje met adressen. Kan na wat zoeken toch de naam en het nummer van de arts vinden. De assistente vraagt: “Is patiënt aanspreekbaar? Is er veel bloedverlies? Weet hij nog welke dag het is?” “Vrijdag,”zegt Guus. Verontrustend, want het is maandag. Andere vraag: “bij welk onderdeel was u ingedeeld in Indië? “2-6R.I.,” zegt Guus. Gelukkig, dat is beter. De assistente belooft dat de huisarts direct even langs zal komen.

Wachtend op de dokter blijft Joop bij Guus op de grond zitten, en Marianne gaat ter afleiding met mevrouw Schouten de afwas doen. De telefoon gaat. Marianne neemt op, meneer Schouten ligt op de grond en mevrouw Schouten is te zenuwachtig. “Met het huis van meneer en mevrouw Schouten,” zegt Marianne.”U spreekt met Marianne.” “Wat is er aan de hand, wie bent u eigenlijk,” klinkt er verbaasd aan de lijn. Het is nichtje Patricia. Marianne legt uit wat er is gebeurd en Patricia zegt gelijk naar de familie Schouten toe te komen.

Wat later laat Marianne de dokter binnen. Hij bekijkt Guus en zijn verwonding. Helpt hem dan samen met Joop overeind en zet hem op een stoel. Guus is een harde maar het is wel een flinke wond. De arts besluit toch Guus naar het ziekenhuis te laten gaan om te kijken of er misschien inwendige kwetsuren zijn. De dokter maakt een afspraak bij EHBO in het ziekenhuis en vertrekt weer. Joop zit bij sobat Schouten terwijl Marianne met mevr. Schouten wat praktische dingen regelt, zoals het ziekenfondspasje en de medicijnkaart.

Wat later komt het nichtje Patricia binnen. Zij wordt bijgepraat. De echtgenoot van Patricia staat beneden al te wachten met de auto. Patricia was zelf op de fiets gekomen. Sobat Guus wordt in de auto geplaatst en Joop wikkelt de handdoek om zijn hoofd. Het is om te voorkomen dat het bloed aan de bekleding komt. “Je lijkt wel een Taliban ,” zegt Joop tegen Guus. Die moet er ondanks alles om lachen. Patricia klimt achter het stuur, mevrouw Schouten zit achterin en de echtgenoot van Patricia klimt op de fiets. Wij wensen sobat Guus veel sterkte en groeten mevrouw Schouten en hopen dat alles goed komt met haar man. We zwaaien als de auto wegrijdt naar het hospitaal. Dag Guus.

Een onverwacht abrupt einde van een in eerste instantie zeer gezellige visite. Later blijkt, als Marianne met mevrouw Schouten belt, dat het gelukkig wel meevalt. Er zijn geen inwendige kwetsuren en de wond is met twee hechtingen dicht gemaakt. Guus heeft alweer praatjes, mevrouw Schouten is gelukkig over de ergste schrik heen. Zij kijken nu uit naar hun verhuizing naar de bejaardenflat. Wij blijven contact houden met hen.

tekst:Marianne. foto's Joop Pragt

Een wel heel verdrietige en schokkende gebeurtenis.

7 november 2011

Op 31 oktober wordt Marianne ’s avonds gebeld. Een verdrietige meneer Chrisje Kessels aan de lijn.
“Hallo meneer Kessels, hoe is het met u?” vraagt Marianne toch wat ongerust. “Marianne, het gaat wel goed maar toch niet helemaal. Ik heb u toch het bordje (door Chrisje Kessels zelf gemaakt met een speciaal door zijn vrouw gemaakte hoes .red.) gegeven van de herdenking in Roermond? Nu zijn de maten boos op mij en hebben mij laten vallen.
Zij zeggen dat ik dat niet had mogen doen. Nu zit ik alleen en zij keren zich van mij af. Ik ben daar heel verdrietig over. Ik weet het niet. Ik moet nu mijn eigen bordje terugvragen van hen! Ik ben mijn vrouw net verloren en nu verlies ik ook nog eens mijn “vrienden”.

Marianne schrikt daar vreselijk van. Het is natuurlijk niet de bedoeling om 2-6R.I. sobats verdrietig te horen worden en vooral niet als het zulk aardige mensen zijn zoals Chrisje Kessels. Marianne heeft onmiddellijk meneer Kessels gerust gesteld en beloofd het bordje zo snel als mogelijk bij hem terug te brengen.

Natuurlijk is het bordje bij sobat Chrisje Kessels terug gebracht. Vanzelfsprekend zelfs. (zie foto).


Toen we het bordje bij sobat Kessels terug brachten hebben we nog een lang gesprek met hem gevoerd. Tot twee maal toe vroeg Chrisje angstig of ik het bordje niet had nagemaakt. Hij vertelde ons heel dankbaar te zijn dat het bordje terug was. Het was een onrustige periode voor hem geweest toen hij gedwongen werd om het bordje terug te vragen.

Op onze vraag wie hem er toe had gedwongen om nota bene zijn eigen bordje terug te vragen kregen wij als antwoord:
"Die Jan Verdonschot! “
Hij heeft ook al meerdere keren gebeld om horen of het bordje al terug was gebracht. Hij vond dat hij het bordje moest hebben. Terwijl het mijn eigen zelfgemaakte bordje is !”

De reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I.-T-brigade had al lang geleden besloten niet meer over de andere groep te praten of te schrijven. Maar na deze gemene daad van een zichzelf voorzitter noemende Verdonschot (31e HUPVA) ten opzichte van de onschuldige 2-6R.I. sobat Chrisje Kessels moeten we helaas dat besluit herzien. Je zet je sobats niet onder dwang tegen elkaar op!

Het volledige bestuur van reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I.- T-brigade, waar Marianne voorzitter van is, heeft tot doel het onderling contact tussen de sobats tot stand te brengen, te houden en te verstevigen en te zorgen dat de herinneringen aan 2-6R.I. en de T-brigade nooit vergeten zullen worden.

24 oktober overleed sobat Antonius Adrianus van der Heijden.
Toon mocht 88 jaar worden.

Eerder op deze site las u nog over ons bezoek aan hem. In overleg met de familie hebben wij dat verslag alsnog geplaatst.
Nadat wij het bericht van overlijden van sobat Toon hadden ontvangen namen wij contact op met dochter Riet Tack-v.d. Heijden. Na onze deelneming te hebben uitgesproken, informeerden wij of de familie het op prijs zou stellen als wij namens reünie- en nazorg commissie 2-6R.I. –T-Brigade een toespraak tijdens de crematieplechtigheid zouden houden. Riet belde later terug, de familie zou het waarderen als wij een woord zouden spreken.

Zaterdag 29 oktober was in de aula van crematorium Zegestede te Roosendaal de crematieplechtigheid. Te midden van familie, vrienden en bekenden van Toon van der Heijden werd stilgestaan bij het leven van Toon van der Heijden.
Een diapresentatie gedurende de dienst gaf een beeldend overzicht van het leven Toon.

Hij was een levensgenieter, goed mens, een Bourgondiër, vader, opa en opaatje. Zijn dochter Riet las een brief voor die zij een week vóór zijn overlijden aan vader schreef. Hier volgt een gedeelte van deze brief:
“ga maar, het is bijna winter. De herinneringen aan jou neem je toch niet mee, die staan in ons geheugen gegrift en in foto’s vastgelegd. Nu ga je weg en we zullen je verschrikkelijk missen, maar het was goed zo. Deze winter mag je overslaan, ga maar lekker naar de zon. We houden van je, altijd en overal”

Joop Pragt hield namens de sobats en het bestuur een toespraak waarin voornamelijk het deel Indië werd aangehaald. Ter afsluiting droeg Joop een toepasselijk gedicht voor met als slot een waardige groet bij de kist.

Na de plechtigheid werd in de koffiekamer de familie gecondoleerd. Uit gesprekken met de familie bleek dat veel personen wisten van het Indië-verleden van Toon. Maar voor de kinderen en kleinkinderen droeg Joop toch veel nieuwe informatie aan.
Tijdens de gesprekken overhandigde dochter Riet Tack aan Marianne een enveloppe met een stapeltje foto’s uit Indië van haar vader en wat Tijgerkrantjes. Om in te scannen en dan graag weer retour.
Dit is meteen bij thuiskomst gedaan door Marianne en binnenkort zullen deze foto’s opgenomen worden in de fotoalbums van de website. Het is zeer attent van Riet dat zij zo de gedachtenis aan haar vader wil bewaren voor het nageslacht.

Na de familie voor de komende tijd nog veel sterkte te hebben toegewenst, verlieten wij het crematorium.

tekst: Marianne

Bezoek aan sobat van Genderen in Werkendam.29 oktober 2011

tekst: Marianne. foto kleur: Joop Pragt

Op bezoek bij Chrisje Kessels (86) in Eindhoven.


Marianne ontving een berichtje van sobat Ad van Hooijdonk: ‘beste Marianne, Willy, de vrouw van Chrisje Kessels is veertien dagen geleden overleden. Nu zit hij een beetje in de put. Is het misschien mogelijk dat jullie wat extra aandacht aan hem willen schenken?’ Dat is een vraag die bij Marianne niet aan dovemansoren is gesteld. Natuurlijk doet de reunie- en nazorgcommissie 2-6 RI T-Brigade, indien mogelijk, gevolg geven aan een dergelijk verzoek. Het is één van de doelstellingen die Marianne heeft gesteld bij de uitbreiding van de taken van de commissie. Daarom juichen de commissieleden het initiatief van andere sobats toe om te wijzen op sobats die hulp en/of extra aandacht nodig hebben. Dus de coördinatrice, Marijke de Jong, werd ingelicht en zij bepaalde dat op maandag 3 oktober ruimte was om sobat Kessels te bezoeken
's Morgens was een onderhoud gepland met vertegenwoordigers van het V-fonds in ‘s-Hertogenbosch en sobat Kessels woont in Eindhoven. Marijke had de link al snel gemaakt en de adressen doorgegeven aan voorzitter Marianne.

Omdat er altijd vooraf een afspraak wordt gemaakt of het gelegen komt dat Marianne en Joop een kopje koffie (of thee) mogen komen drinken, belde Marianne van te voren even met sobat Kessels. Natuurlijk vond hij het fijn. ‘Ik ben dan thuis dus ik zie jullie wel verschijnen,’ meldde hij aan Marianne.


Het gesprek bij het Vfonds verliep prettig. Marianne en Joop kregen, naast enkele goede tips ook de mededeling mee dat de geldkraan fors dichtgedraaid gaat worden. Want zoals u weet, er wordt overal pittig bezuinigd, zo ook dus bij het Vfonds. We zullen meer op de donaties van sobats moeten gaan leunen.

U vraagt u misschien af: wat is het Vfonds? Wel, dat is het fonds dat we altijd vermelden in onze correspondentie naar de sobats toe! Het fonds is ontstaan uit het voormalig SFMO. (Stichting Fondsenwerving Militaire Oorlog- en Dienstslachtoffers en aanverwante doelen).

U voelt al op uw klompen aan waarom Marianne en Joop daar op bezoek waren. Het Vfonds heeft in het verleden ook al financiële bijdrages geleverd aan 2-6R.I. Sinds 2010 komen die subsidies (gelukkig) bij de juiste commissie: reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I., T-brigade.
De financiële injecties van het Vfonds hebben naast uw donaties o.a. bijgedragen aan de reünies in Vught van 2010 en 2011 en het boekje Sepatoe Roesak.

Dit jaar was het de eerste keer in al die jaren dat hij niet was geweest. Sobat Chrisje voorzag al dat het voor hem in de toekomst niet meer mogelijk zou zijn naar Roermond te gaan en toen volgde een ontroerend moment: sobat Kessels haalde uit een kast een pakje. Hij gaf het aan Marianne en vroeg haar er voor te zorgen.

Het pakketje bevatte het zelfgemaakte 2-6R.I. herkenningsbord met Tijger en Kapotte Schoen dat traditiegetrouw al vele jaren door Chrisje werd opgesteld in de kring waar de 2-6R.I. mensen zich verzamelden tijdens de herdenking in Roermond!

Het werd even een emotioneel moment voor Marianne. Zij bedankte sobat Kessels hartelijk voor het vertrouwen dat hij in haar heeft en beloofde goed te zorgen voor het prachtige bordje. Marianne vertelde dat zij over het bord zou waken alsof het haar eigen kind was.

Hoewel het lopen slecht gaat zit sobat Crisje niet altijd binnen. Elke week gaat hij dinsdagochtend nog met sobats Antoon
Mathijsen en Ceel Smulders op visite, de ene week bij de een en de andere week bij de ander. Dat gaat gelukkig nog best.

Marianne neemt de taak over en schenkt even wat te drinken in. Vervolgens haalt zij haar laptop tevoorschijn en laat sobat Chrisje de foto’s zien van de reünie op 28 september in Vught.
Chrisje moet hartelijk lachen als hij ziet dat de deelnemers eerst het geheime wachtwoord Sepatoe Roesak moeten zeggen voordat zij hun badge krijgen opgespeld en dan naar binnen mogen. De soldaten die bij de toegang stonden, roepen bij hem weer herinneringen op.

Hij heeft geen problemen met het verleden en kan er goed over praten. Tijdens de oorlog zat hij in Duitsland, werkte bij Philips. Is in 1943 weggelopen naar Frankrijk en zo door naar Spanje. Van daaruit met de boot naar Engeland. Toen later weer terug naar Nederland en zich aangemeld als O.V.W.er. Vervolgens ging die wereldreiziger weer terug naar Engeland en met 2-6R.I. naar Nederlands Indië. Sobat Kessels weet nog dat daar Krijn van Eindhoven zijn slapie was. Hij werd tevens oppasser van sobat Ad van Hooijdonk. Na anderhalf jaar werd sobat Chrisje bij het vliegveld Kalibanteng geraakt in zijn hoofd door een kogel. Het kostte hem een oog. Lag daardoor drie maanden in het ziekenhuis. Hij miste vooral in het begin het zicht. Heeft nog steeds een pensioen van defensie voor deze verwonding.

Terug in Nederland werd hij portier bij Philips. Voor zijn vertrek naar Indië had hij zijn vrouw leren kennen bij Philips. Tot aan haar overlijden zijn zij 63jaar getrouwd geweest. Samen kregen zij 3 zonen waarvan er helaas al een is overleden. Tot zijn 46e jaar bleef sobat Kessels bij Philips en stapte toen over naar de politie. Daar bleef hij nog 20 jaar werken en bracht het tot hoofdagent. Het is een prachtige prestatie dat je als gehandicapt mens met slechts één oog zo een mooie carrière kan opbouwen. Klasse, sobat Kessels!

Sobat Kessels zit op de ‘praatbank’. Hij blijft verhalen ophalen met Marianne. Zelfs het Limburgs volkslied wordt in prachtige samenzang met Joop gedaan. En als klap op de vuurpijl zingen sobat Chrisje en Joop samen het Feyenoord lied uit volle borst. Het is voor een ieder nu wel duidelijk dat Chrisje bij Joop niet meer stuk kan! Chrisje kijkt heel graag naar het voetballen. Hij zegt trots:”Zelfs als er laat een wedstrijd wordt gespeeld, blijf ik er zeker voor op”.

Maar zoals bekend: het klokje van gehoorzaamheid blijft voort tikken. Ook voor Marianne en Joop. We nemen met spijt afscheid en bedanken sobat Chrisje Kessels nogmaals hartelijk voor het vertrouwen en de overdracht van het herdenkings-herkenningsbord. Natuurlijk krijgt Chrisje bij het vertrek nog enkele kussen van Marianne voor de fijne gastvrije ontvangst. Van Joop krijgt hij geen kusjes maar wel een stevige ‘veteranen’ handdruk. Graag tot ziens!

In Breda bij sobat Polak op bezoek.


Na het fijne kennismakingsgesprek met de overste Marc Jacops hadden wij die dag , 7 september 2011, nog een thuisbezoek op de agenda staan. In Breda, om precies te zijn.
Wij hadden met sobat Polak een afspraak staan om bij hem op de terugweg een kopje koffie te komen drinken. Ik verheugde mij op dit bezoek, temeer omdat sobat Polak mijn vader goed heeft gekend.

Tijdens het maken van verschillende telefoontjes met hem kreeg ik al een heimwee gevoel bij het horen van het heerlijke Brabants- Klunderts dialect wat sobat Polak spreekt.

We worden bij de deur vriendelijk verwelkomd door meneer Polak. Meneer en mevrouw Polak wonen nu al twee en een half jaar tevreden in het bejaardenhuis.
Ik ga samen met sobat Polak het keukentje in om koffie te zetten. Sobat Polak (86) is druk doende met de mokjes en lepeltjes uit te zoeken. “Nee, die lepeltjes niet, die zijn van ons.
Kijk deze zijn voor de visite. En die kommetjes.Er zijn in dit bejaardenhuis niet genoeg vrijwilligers meer om koffie uit te schenken, daarom hebben alle bewoners een senseo koffiezetapparaat op de kamer gekregen”, vertelt sobat Polak vrolijk. Maar met dat nieuwerwetse gedoe komen de kopjes niet vol genoeg naar de zin van sobat Polak. Heerlijk gevoel dat kneuteren in de keuken en meteen al lekker kletsen. Net zo als vroeger thuis in de keuken met mijn vader!

Joop praat in de huiskamer met mevrouw Polak (83). Het gebruikelijke snoepertje is bij binnenkomst al overhandigd. Mevrouw Polak vertelt dat zij en haar man in Mei 2012 zestig jaar getrouwd hopen te zijn. Ze hebben twee kinderen. Jongens, en al vijf kleinkinderen, waarvan drie jongens.
Sobat Polak is landbouwer geweest, daarna 23 jaar wegenbouwer. Op 60jarige leeftijd ging hij met pensioen. Hij is daarna nog koster geweest en zelfs ook nog grafwerker.
Hij puzzelt nu graag en drinkt daarbij dan een kopje koffie. Biljarten en kijken naar voetbal is een liefhebberij! Doet elke dag nog zijn wandelrondje buiten, terwijl zijn vrouw dan rust.
Sobat Polak is dan nog wel redelijk goed ter been, maar mevrouw Polak is dat helaas niet meer. Zij is praktisch rolstoelgebonden.

De herinneringen aan de diensttijd komen los. Aan boord van de Nieuw Amsterdam raakt soldaat Polak zijn baret kwijt. Het gevolg was dat hij dan maar op appèl moest met een helm op! In opdracht van kapitein Koppenol.

Soldaat Polak was ingedeeld bij de ondersteuningscompagnie zware mortieren. O.a. samen met Cor Dudok.
"Ik droeg de grondplaat! En dat was een zwaar onhandig kreng om te sjouwen”, zucht sobat Polak. "Pa vertelde dat ook en dat je beter de loop kon dragen, zo voor je op de buik. Dan kon je er nog lekker je armen op laten rusten", zegt Marianne. “Precies zo ja”, glimlacht sobat Polak.
Jan Wijers kent hij ook. “Ik las in de krant hier dat er pas een Jan Wijers is overleden. Was hij dat toch? Ja, dat dacht ik al.
Kapitein Veldman, die herinner ik mij ook nog goed. Dat was ’n goeie! Het was allemaal heel erg wat er met Veldman en Fick is gebeurd. Ook een goeie was Generaal Spoor. Ik las in het boekje Sepatoe Roesak het leuke interessante interview met zijn vrouw. Dat was mooi.

Ik ben wel eens verdwaald tijdens een patrouille met kapitein Koppenol. Zo'n klein ventje. Hij liep een paar uur rondjes en kwam op dezelfde plek weer terug”!
Wanneer ik vraag wie sobat Polak nog kent van de mortieren, somt hij op: "Janus van de Made, Cees v. d. Veeke, Bas Beversluis, Cor Lucas, Cor Dudok dan en natuurlijk die rooie, jouw vader". Hij herinnert: "We hadden ook nog een rare erbij zitten. Hè, hoe heette die nou? Hij deed geen vlieg kwaad. Was een beetje een sulletje". Als eerste schiet mij dan meteen de naam Hansse te binnen. Lies Hansse. Hij was van Deense afkomst. "Mijn vader vertelde ook over hem”, lach ik.
“Ze hebben Lies eens een keer zo goed gecamoufleerd dat de anderen hem haast niet meer terug konden vinden".
"Mijn vader vertelde ook dat ze Lies niet kwaad konden krijgen", haal ik nog op. Sobat Polak knikt luid lachend. Ik vertel sobat Polak dat ik nog foto's heb met mijn vader en Lies Hansse op de motor van Therez van Turnhout, de motorordonnans.
Sobat Polak knikt alweer lachend.” Ja, ja, die ken ik ook. Therez sleepte zijn motor overal mee naar toe. Die bleef nergens achter". Sobat Polak zit zichtbaar te genieten van alle verhalen.
“Sjoerd Jorritsma weet ik nog te herinneren”, somt Polak op. "Oh ja, die was zwarte Piet!" roep ik weer, " heb ik ook nog foto's van'. "En Woutje Spoor, die zat ook bij ons. Die kon boksen!" "Ook daar heb ik nog foto's van", zeg ik weer. "Die heb ik van Jan Wijers gekregen".

Sobat Polak verteld dat hij jammer genoeg nog maar een paar fotootjes heeft. "De watersnoodramp hè", zucht hij. "Alles zat onder een dikke laag modder. Wel anderhalve meter hoog. Ik ben ook mijn kleine speldje kwijt. Die met het helmpje."
"De demobilisatiespeld" weet ik. “Mijn veteranenspeld is ook weg”, vertelt sobat Polak verdrietig.
Het lijkt wel of het zo moest wezen. Ik heb nog een demobilisatiespeldje over. Mijn vader had er twee. “Ik stuur er een op naar u hoor. En foto's. Ik zoek ze op voor u. De Veteranenspeld komt er ook”, zeg ik een blije sobat Polak toe.
Zichtbaar genietend van het hele gesprek zit mevrouw Polak hoofdschuddend te luisteren. En sobat Polak? Die geniet volop.
Met glimmende pretoogjes worden nog veel meer mooie herinneringen opgehaald. Om het bezoek niet te lang te maken en mevrouw Polak niet te veel vermoeien moeten we toch een eind maken aan het bezoek. Een heel fijn bezoek.

Thuisgekomen ben ik gaan zoeken tussen de foto's. Heb een flink aantal foto's gevonden met sobats erop welk sobat Polak zich herinnerde. Joop heeft er afdrukken van gemaakt met zelfs een grote foto van Polak persoonlijk! Het mobilisatiespeldje en veteranenspeld erbij en het pakketje per post gestuurd. Twee dagen later belde sobat Polak om mij te bedanken voor de vele mooie foto’s en de spelden. Hij vond het geweldig om deze foto’s en spelden weer te hebben. Heerlijk.
Meneer en mevrouw Polak, wij vonden het een heel fijn bezoek bij u. Bedankt voor de fijne middag.: tekst:Marianne/ foto's JoopPragt

kennismaken met luitenant-kolonel ( Marc) Jacops


Eindelijk is het er toch van gekomen. Een kennismakingsgesprek met de nieuwe Regiment- en Bataljonscommandantcommandant van de Limburgse Jagers: luitenant-kolonel Marc Jacops.
Vanwege de barre winterse weersomstandigheden op 9 december 2010, de dag van de regimentsoverdracht, was het voor ons, hoewel uitgenodigd, niet verantwoord om de reis vanuit Hoogvliet naar Oirschot te maken. Maar zowel de overste als uw voorzitter/secretaris Marianne vonden het toch uitermate belangrijk om persoonlijk kennis te maken.
Op een latere invitatie van de overste aan ons om een galaconcert van het Fanfarekorps Koninklijke Landmacht ”Bereden Wapens” bij te wonen en daar nader kennis te maken konden wij vanwege agendatechnische problemen helaas ook niet in gaan. Via het boekje Sepatoe Roesak van april/mei maakte de overste al wel kennis met u.

In verband met de op handzijnde bezuinigingen bij defensie en de uitzending van de overste naar Bonaire was voor ons de eerste mogelijkheid om af te spreken maandag 7 september.Op de R. van Stevenickkazerne in Oirschot ontmoetten wij de overste Jacops.

Na ons te hebben gemeld bij de wacht werden wij beladen met een plattegrond op het enorme kazerneterrein toegelaten.
Bij het juiste gebouw aangekomen, volgden wij de door de overste aan ons toegestuurde instructies op en botsten in de gang bijna tegen hem op. Zoals wij bij ieder bezoek doen, kreeg ook de overste een lekker snoepertje overhandigd.
De overste ging er zelf op uit om ons van koffie te voorzien. Een grote plunjebaal nam een deel van de werkkamer in beslag. “Net terug uit Bonaire. Nog geen tijd gehad om uit te pakken,” verklaarde overste Marc Jacops.

Hij nam ruimschoots de gelegenheid om nader kennis met ons te maken. Ook wij namen de tijd om over de sobats van 2-6 R.I. te vertellen en onze doelstellingen uit te leggen. Met de uitgebreide ledenlijst van Marianne erbij, kreeg de overste een duidelijk beeld. Natuurlijk was het onvermijdelijk dat de splitsing van het bestuur ter sprake kwam. De overste was zeer geïnteresseerd naar de toedracht. Ook had hij zelf met de voor hem beschikbare informatie al een beeld kunnen vormen.

Wij op onze beurt informeerden bij de overste naar zijn gedrevenheid tot de oprichting van de Veteranen Vereniging Regiment Limburgse Jagers (VVRLJ), speciaal voor de jonge veteranen vanaf Libanon.
Want zoals de overste vertelde: “ al staat bij hen het hoofd er nu nog niet naar en beschouwen de manschappen als jongeling zich nog niet als veteraan (grijze broek, blauwe blazer), toch hebben ook zij een gemeenschappelijk verleden, wat op een bepaald moment zeker leidt tot een behoefte om de maten nog eens een keer te zien. Met dat doel voor ogen hebben wij dan ook op 5 november 2011 de oprichting- en reünie bijeenkomst”. Wij hopen dat die bijeenkomst in Oirschot een groot aantal deelnemers heeft gehad. Een goed initiatief dient goed gevolg te hebben.

Wij hadden de overste al eerder in het jaar gevraagd om aanwezig te zijn op onze reünie in september. Natuurlijk zouden wij het heel fijn vinden als hij een woord tot de aanwezige sobats zou willen richten. Dat heeft de overste al toegezegd. Het is wel zo dat de overste precies in die week op oefening is in de Marnerwaard. Een oefening die moet inspelen op het optreden in verstedelijkt gebied. Nu, tijdens deze persoonlijke kennismaking, belooft de overste “even” op en neer naar de reünie in Vught te komen. Hij wil heel graag de manschappen van 2-6 R.I, en Tijgerbrigade toespreken. Tijdens het gesprek kwam ons bezoek aan het veteraneninstituut en de heer Frank Marcus ter sprake.

24 augustus overleed onze sobat Jan Wijers.(89)

Ik werd op 2 juli opgebeld door Mientje Wijers. ‘Het gaat niet goed met Jan. Hij heeft gisteravond een herseninfarct gehad en ligt nu in het ziekenhuis.’ We bleven regelmatig telefonisch contact houden over de gezondheidstoestand van Jan Wijers. Helaas moesten we onder ogen zien dat Jan niet meer de oude zou worden. Op 24 augustus overleed Johannes Hendrikus Wijers.


Niemand heeft het eeuwige leven,
maar met negentig is hij een heel eind gekomen.
Hij voelde zich bevoorrecht.
”Ik mankeer van alles, maar verder gaat het uitstekend.”.
Hij genoot van het leven tot 1 juli jl. , toen alles anders werd.
Hoewel we hem ongelooflijk zullen missen, hebben we vrede met het afscheid.

Een boom van een man. Geboren op de Biesselt, tussen Mook en Groesbeek, een landstreek die hem tot zijn laatste dagen dierbaar is gebleven.

Maandag 29 augustus was in de St. Franciscus van Assiesie Kerk te Breda de plechtige uitvaartdienst.
Het was druk. Heel druk. Zelden hebben wij zoveel mensen tijdens een uitvaartplechtigheid gezien. Vele werknemers en oud-werknemers van het kantoor dat Jan had opgericht: het accountantskantoor Wijers en Teurlings. Zij kwamen voor het laatste afscheid ook naar deze dienst. Jan Wijers was een graag gezien persoon.
Het was een dienst voor en door de familie geregisseerd. Toespraken van zoon Fonds, dochters Hanneke, Jannie en Gerda en de 6 kleinkinderen. Allemaal stuk voor stuk met dezelfde gave als die Jan zelf had: het uitstekend kunnen verwoorden van emoties, gebeurtenissen en herinneringen.

Dochter Hanneke begon haar toespraak met het zingen van het couplet van het lied “Samenzijn” van Willeke Alberti. Dit lied werd toen ter tijd op het huwelijksjubileum van Jan en Mientje door de gehele familie gezongen. Nu dus alleen door Hanneke. Wij hadden daar grote bewondering voor.
Door twee kleinkinderen werd, tussen de gebeden en voordrachten, op de piano muziekstukken gespeeld. Vertederend was het dat, meteen nadat de laatste klank van het pianospel had geklonken, Mientje Wijers spontaan begon te applaudisseren. Want Jan genoot altijd intens van het muzikale succes van de kleindochters Majelle en Meike.

Na de dienst heeft de familie in besloten kring Jan Wijers begeleid naar het crematorium.
Daarna voegden zij zich bij de genodigden en belangstellenden in restaurant Boswachter Liesbosch in Breda voor de condoleance en een samenzijn. Wederom een zeer drukbezochte locatie.
Uit onze gesprekken met aanwezigen kwam unaniem naar voren de kracht, doorzettingsvermogen en het onbaatzuchtige karakter van Jan. Een man van wijsheid met het hart stevig op de goede plaats.
In overleg met de familie is er door het bestuur van de reünie- en nazorgcommissie geen toespraak gehouden. Dit vanwege de vele toespraken en voordrachten van de familie. Een geschreven woord van afscheid waarin het Indië- verleden van 2-6R.I -er Jan Wijers werd belicht, aangevuld met een stemmig veteranengedicht, is bij de condoleance aan Mientje Wijers overhandigd.

Wij zullen de inbreng van Jan Wijers voor ons boekje Sepatoe Roesak node missen. In overleg met de familie mogen wij de nog resterende, door Jan toegestuurde, stukken plaatsen in onze boekjes.

Jan Wijers, bedankt voor de vele verhalen, het vertrouwen en de fijne vriendschap.

Op verzoek van familie Wijers is er i.p.v. bloemen een gift voor de hersenstichting gedaan.: tekst:Marianne/ foto Joop Pragt

Bezoek aan sobat A.A. van der Heijden.

Op zijn 88e verjaardag, 28 februari 2011, belde ik met sobat Toon v.d. Heijden. “ Marianne, alles is sukkelen,” vertelde hij. Hij was pas zomaar gevallen, maar kon nog autorijden. Alleen vonden de kinderen dat onverantwoord. Voor iemand die een rijschool heeft gehad en hield van autorijden was het een grote beperking. “Ik ben mijn vrijheid kwijt”, zuchtte hij.

De reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I.-T-Brigade kreeg wat later via dochter Riet Tack een brief met adreswijziging. Toon v.d. Heijden was opgenomen in een verpleegtehuis. Zijn gezondheid ging zo sterk achteruit dat het niet meer verantwoord was om zelfstandig te blijven wonen. Zijn zoon, waar hij mee samenwoonde, was op 20 juni overleden.

Na telefonisch overleg met Riet Tack en de coördinator nazorg Marijke maakten wij een afspraak voor een bezoek.

Na de plechtigheden van het laatste afscheid van sobat Buckens op 15 juli 2011, gingen wij op weg naar sobat A. van der Heijden in Roosendaal.

Nog steeds verwonderd over het feit dat zowel sobat Buckens en sobat v.d. Heijden tegelijkertijd in het zelfde verzorgingshuis en ook nog op dezelfde afdeling hadden verbleven kwamen wij aan op de afdeling Zonnebloem A van verzorgingshuis de Wiekendael. Een prachtige gerenoveerde kerk met moderne aanbouw. Een medewerkster liep met ons mee naar de kamer van sobat Toon v.d. Heijden. Hij lag op bed te sluimeren. De medewerkster ging weer weg. En wij? Wij keken elkaar aan. Oei, dit hadden wij niet verwacht. Het leek erop of wij de laatste momenten van sobat Toon v.d. Heijden mee zouden maken. Het praten en bewegen ging zeer moeizaam. De verpleegster van de afdeling kwam binnen en vroeg ons even plaats te nemen in de “woonkamer”.

En na een poosje wachten stond ons een verrassing te wachten. De rolstoel werd binnengereden met daarin sobat v.d. Heijden, keurig gekleed en gekapt. Hoewel het praten nog wel moeizaam ging, had hij al wat praatjes.

“Zuster, geef deze mensen wat te drinken en geef mij maar een Jägermeister!” Nadat wij sobat v.d. Heijden het snoepertje hadden overhandigd en hij genietend zat te nippen aan zijn Jägermeister kwam het gesprek op gang.

Wij vertelden sobat Toon dat wij net bij de crematieplechtigheid van Toon Buckens waren geweest. “Toon Buckens? Is die overleden? Ja die heb ik goed gekend. Toontje. Ja die kende ik goed.”

Sobat Toon v.d. Heijden vertelde ons dat hij nog heel vaak terug denkt aan Indië. Wij zagen op zijn kamer ook al enige Indië souvenirs, foto’s en een prachtige stenen Sepatoe Roesak.

Toon v.d. Heijden zat tijdens de oorlog twee jaar ondergedoken bij een boer in Nijmegen. Hij moest daar heel hard werken. Het risico was groot voor de boer. Wellicht dat deze Toon daarom zo hard liet werken. Een keer was hij op de fiets onderweg en kwam een Duitse patrouille tegen. “Kijk uit! Daar lopen een paar Duitsers werd er geroepen.” Wat moet je dan? Waarop sobat Toon v.d. Heijden kalm antwoordde:”Rustig blijven. Ik ben er ook!” Onverschrokken ging sobat v.d. Heijden dezelfde weg later ook weer terug naar zijn onderduikadres. Na de bevrijding meldde hij zich aan als Oorlogsvrijwilliger. Hij werd ingedeeld bij 2-6R.I. bij de 4e compagnie als motorordonnans.Een grote foto met sobat v.d. Heijden op de motor staat bij hem op de kamer.

De KNIL paardjes die de mortieruitrustingen moesten dragen herinnert sobat Toon zich nog heel goed. Wat een krengetjes waren dat. Gewoonweg rotbeesten. Ze wilden niet lopen, maar wel bijten en trappen.
En dan die vuurvliegjes! “In het begin toen we net in Indië waren, moesten wij heel erg wennen aan die vuurvliegjes. Het was net of de vijand met kleine lampjes je tegemoet kwam. Er is zo links en rechts nog wel eens op de beestjes geschoten in de veronderstelling dat we werden overlopen. We stopten ze ook wel in een potje, die vuurvliegjes. Dan had je licht op de kamer”.

Wat hem altijd is bijgebleven is het sneuvelen van Kapt. Veldman en Luitenant Fick. Vreselijk. “Eens kijken, wie hadden we nog meer? Gerrit van Gils, wat een grote vent was dat. Cor Dudok en jouw vader, Huib Lankhuizen, die “rooie” uit de Klundert. Ja, die kende ik ook goed. Fijne vent”. Marianne glimt bij zo’n compliment over haar vader. Sobat Toon neemt even weer een genietend nipje van de Jägermeister en verdwijnt met de gedachten terug in Indië.

Terug gekomen uit Indië trouwde sobat Toon v.d. Heijden met verpleegstertje Lenie Lips. Zij kregen 5 kinderen, waar twee al van overleden zijn. Ook kregen zij 7 kleinkinderen, waar van een overleden is. Sobat Toon moest helaas veel te vroeg afscheid nemen van zijn vrouw Lenie. Er zijn momenteel 6 achterkleinkinderen. Nummer 7 is “onderweg”.
Wij merkten dat sobat v.d. Heijden volop genoot van het gesprek. Hij werd steeds levendiger. Maar hoe leuk het bezoek ook is, we mogen de sobat niet te veel vermoeien. Tijd om gedag te zeggen.
Een medewerkster kondigde de boterham aan. Wij reden sobat Toon v.d. Heijden naar de eetzaal. Zichtbaar genietend van alle aandacht die hij had gekregen zei hij ons gedag.
“Doe iedereen, dus alle sobats, maar de groeten van mij,” zei hij met een glimlach.
Natuurlijk brengen wij hier graag aan iedereen de groeten over van sobat Toon v.d. Heijden. Bij deze dus.: tekst::Marianne/foto's zwart/wit v/d/ Heijden foto kleur: Joop Pragt

Overleden: sobat A.M. Buckens

Ons bereikte het bericht dat op 9 juli jl. overleden was sobat A.M. Buckens uit Oud Gastel.
Na een kort overleg met onze coördinator Marijke werd overeengekomen dat wij de crematie zouden bijwonen. In goed overleg met de werkgever van Marianne kon er een aanpassing in het werkrooster worden gemaakt.
De plechtige uitvaartdienst voor 2-6R.I.-er Toon Buckens werd gehouden op 15 juli 2011 in de parochiekerk H. Laurentius in Oud Gastel met daaropvolgende de crematieplechtigheid in crematorium Zegestede in Roosendaal.
Toon Buckens werd op 2 november 1925 geboren. Als kind groeide hij op in een groot gezin aan de Karnemelkstraat te Oud Gastel. Het was geen gemakkelijke tijd, maar er heerste wel een gezellige huiselijke sfeer binnen het gezin. Op 12-jarige leeftijd , direct na de lagere school, moest hij gaan werken. Op nog jonge leeftijd ging hij als oorlogsvrijwilliger naar Nederlands Indie. Hij sprak er later niet veel over, maar het was duidelijk dat het een emotionele ervaring moet zijn geweest.

Terug in Nederland trouwde hij in 1955 met zijn Betsy. Samen hebben ze gedurende 35 jaar een supermarkt gehad, eerst aan de Stoofstraat en Koelemanstraat, later aan de Dorpsstraat. Tijdens het huwelijk werden twee kinderen geboren: Wilbert ( 1961) en George(1963). In 1986 werd de winkel verkocht, kon sobat Toon met pensioen en was het tijd om te gaan genieten van zijn sigaretje, zijn borreltje en een potje biljarten. En vooral trots zijn op zijn 4 kleinkinderen Yvette, Roij, Lisanne en Toine.
Half mei begon Toon last te krijgen van zijn rug. Hij zal wel kou hebben gevat, dacht de familie, want hij mankeerde nooit iets, behalve soms een "griepje"na een feestje. Het bleek echter goed mis te zijn. Daarna ging het heel snel. Gelukkig is hem een lang ziekbed bespaard gebleven.
Tijdens de crematieplechtigheid in de moderne, zeer sfeervolle en stemmige ruimte van het crematorium in Roosendaal waren er vele aanwezigen. Naast toespraken van familie en geestelijke kon er namens 2-6RI door Joop Pragt een toespraak worden gehouden waarin het leven van sobat Toon Buckens tijdens zijn Indie-periode werd aangehaald. Aansluitend daarop droeg Joop een toepasselijk veteranengedicht voor.
Na het spelen van enkele stemmige muziekstukken volgde het definitieve afscheid. Een waardige groet bij de kist.
Na afloop van de plechtigheid kwamen wij in gesprek met de familie. Zij waarderden het zeer dat wij aanwezig waren. In de loop van het gesprek kwam naar voren dat Sobat Buckens zijn laatste tijd door heeft gebracht in het zelfde verzorgingstehuis waar onze te bezoeken sobat A. v.d.Heijden verblijft. Sterker nog. Toon Buckens lag op dezelfde afdeling bij sobat v.d. Heijden. Helaas hebben zij beiden niet geweten dat zij zo dicht bij elkaar waren. Er zouden ongetwijfeld nog mooie gesprekken kunnen zijn gevoerd.
Na een hartelijk woord en veel sterkte gewenst te hebben aan de familie voor de komende tijd namen wij afscheid.

tekst: Marianne foto fam. Buckens

In Groesbeek op bezoek bij sobat Wim van Raaij.


Na een fijne bespreking met Frank Marcus en een kofferbak met prijzen tuffen wij op 30 mei 2011.door naar Groesbeek. Sobat Wim van Raaij verblijft daar de helft van het jaar op de camping. Keurig netjes op tijd arriveren wij bij de poort van het campingterrein. Melden, auto parkeren en dan op naar sobat van Raaij. Met de juiste instructies is de plek zo gevonden.

We worden warm verwelkomd door mevr. Giny van Raaij. Samen met sobat van Raaij maakt zij snel een zitje in de schaduw in orde. Alles ziet er perfect verzorgd uit. Ook bij dit bezoek is er een snoepertje voor de sobat. Vanwege de warmte moet het wel snel in de koeling. Met een glaasje sap komt een onderhoudend gesprek snel op gang.
Meteen krijg ik al 50 euro overhandigd. Voor de kas! Het is voor Wim en zijn Giny beiden hun tweede huwelijk. Wij hadden iets gemeen. Met de gezondheid van Wim van Raaij (84) gaat het goed (een lekkende hartklep en een geplaatste pace-maker daargelaten). Giny van Raaij is ook niet vrij gebleven van lichamelijk ongemak. Nu, na een verandering in de behandeling kan zij zonder rolstoel en loopt weer als een kievit.
We gaan terug in de tijd. Het gezin van Raaij met kind Wim woonde destijds in Duitsland. Dit vanwege vaders baan bij Unilever.Wim van Raaij maakte in die tijd veel notities van de opkomst van het Duitse rijk.

Toen de bedrijven, dus ook Unilever, werden genationaliseerd weigerde vader van Raaij lid van een partij te worden. Hij was Nederlander in Duitsland. Wims vader werd twee maal opgepakt en te werk gesteld. Hun huis werd gebombardeerd. Wim was 14 jaar. Hij mocht geen vak leren want als Nederlander in Duitsland was dat staatsgevaarlijk. Hij mocht wel fietsen maken. Later blijkt dat hem nog heel goed van pas te komen.
In 1945 keerde Wim van Raaij terug naar Nederland. De dagboeken die Wim al die tijd had bijgehouden zijn van groot historisch documentatiewaarde en werden geschonken aan het archief in Kleef.
Hij meldde zich in Tilburg aan als O.V.W.er. In 1945 met 2-6R.I. op naar Indië.

Aan boord van de Nieuw Amsterdam was Wim van Raaij telegrafist/ radiodienst. Boodschappen doorgeven voor de jongens aan boord. Vanwege het verblijf in Duitsland had Wim van Raaij een Duits accent. Als snel werd er geroepen: ”Welke pseudo prins Bernhard zit hier achter de microfoon?
“Wim vertelt:”Aan boord kregen we seksuele voorlichting van een maagd, Maria Goos. Kan je het voorstellen, seksuele voorlichting van een maagd!? Wat waren we groen”.

We kregen in Singapore, 14 dagen voor we naar Semarang gingen, rijles op stoelen in het instrumentarium! Bij rijinstructeur (kapt.) Veldman haalde ik mijn rijbewijs. En dan moest je ineens in praktijk brengen wat je op papier had geleerd! Op een driekwart tonner en dat met 30 man achter in de wagen. Bij het station Semarang reed ik de rotonde recht op i.p.v. links. In zijn vierde versnelling ben ik toen het weeshuis binnengereden. Kapt. Veldman reed op de motor voorop. Ik was ook nog pelotonschauffeur bij kapitein Verhulst.

Weet je dat sobat Jo Princen geweldig kan tapdansen? Fantastisch! In de officiersclub van Tijgerclub speelden twee grote dansorkesten van Indische Nederlanders. De IJsselmanband en Ping Sui. Wat kon die man dansen”.

“Salomé, een joodse jongen, werd gedoopt in Indië. Jan Bus, ik heb hem nog regelmatig bezocht. Pluijm van 2-7 R.I., Sjefke Gerits en Pietje Wullems. Oh en dienst bij de Boeloebrug met Sjefke. En eh soldaat Conijn. Die heeft eens een keer nog een schietincident voorkomen. Hoe dat precies zat, dat weet ik niet meer.” Wim van Raaij keerde als soldaat Sadja met de Johan van Oldenbarneveldt terug uit Indië. Wim had best in Indië willen blijven.

Kapitein Verhulst had aandeel in het zoeken van een baan in Nederland. In Schiedam was een baan bij de politie. Na 2 dagen te hebben rondgelopen, wist Wim: dit is niets voor mij. Bij een kartonfabriek in Schiedam nam hij ook ontslag. Zegde eveneens een baan bij Unilever af. Onderweg in de trein las hij een advertentie in de krant die hem wel erg aansprak. Een baantje bij de Leger film en fotodienst. Terug naar Indië.

Hij meldde zich in aan in Den Haag en volgde vervolgens een polygoonopleiding in Nijmegen bij de filmdienst. Niet in de status artiest maar als militair KNIL, keerde van Raaij met de Grote Beer terug in Indië. Aan boord 11 filmjeeps waarvan één, die van Wim van Raaij, geschonken door Zwanenburg uit Oss.
In Indië werden zij ontvangen door Generaal Spoor.“Ik heb met de kantinewagen de buitenposten afgereden. Wimpie Welfair was een geziene gast. Na een actie stond ik met grote luidspeakers op de wagen de jongens op te wachten met koffie en thee.
Ik heb ook veel welfare artiesten naar de posten gereden. Bandleden met een driekwart tonner. Oh en weet je, ik herinner mij nog een voorval met een driekwart tonner!” Het zou toch niet ..? Bruggenhenkie? Jawel, Henk Zwitselaar! Hoe is het mogelijk!

Bij thuiskomst uit Indië is Wim van Raaij ijzerwerker bij het droogdok Wilton Feyenoord geworden. Hard werken maar ook weer leren. Met 32 jaar is Wim weer naar schoolgegaan en heeft middenstand geleerd. Naast al het werken en leren was hij ook op het sociale vlak heel actief. Toch had hij liever een eigen zaak. Hij begon in een pakhuisje dat in 4 jaar uitgroeit tot een groot bedrijf. Zondags boekhouding. In 1959 opende hij zijn Tweewieler- en ijzerwarenzaak “Djempol”in Overschie. Tot aan zijn pensioen heeft hij daar, later samen met zijn Giny, met veel plezier gewerkt.

Nu geniet hij van zijn rust. Leest ontzettend veel en graag over de tweede wereldoorlog. Maar geniet bovenal van het leven met zijn vrouw. Samen met Giny heeft Wim vijf dochters en vijf schoonzonen, zes kleinkinderen en zes achterkleinkinderen. Voor die laatste kleintjes is hij opa Tik-Tak.(Uhr-opa , overgrootvader in het Duits)

Sobat Wim en zijn vrouw Giny komen dit jaar dolgraag weer eens naar de reünie. De opzet van een Tijgerbrigade-reünie spreekt hen heel erg aan. Geen hokjesgeest en praten met iedereen. Ze zijn van harte welkom. En dit gezegd hebbende is het toch wel heel hoog tijd om terug te gaan naar Hoogvliet. Het is een lang, boeiend en interessant bezoek geweest. Wat wil je, als je zo onderhoudend kan vertellen als Wim van Raaij. Wim en Giny van Raaij, heel hartelijk bedankt voor de gastvrijheid.

Vergaderen in Doorn

U weet wij gaan nooit op stap om zomaar een visite af te leggen. Ook vandaag, 30 mei 2011, was dit weer niet het geval. Op de agenda stond een bezoek aan de directeur van het veteraneninstituut, de heer KTZA Frank Marcus, voor een bespreking betreffende het initiatief over Tijgerbrigade-reunie. Wij hebben al meerdere malen contact gehad met meneer Frank Marcus. Nu een persoonlijke ontmoeting in Doorn...............
De autorit bracht ons naar een mooi stukje Nederland. Doorn, gelegen in een bosrijke omgeving. Wij waren ruimschoots op tijd en werden voorzien van koffie door de vriendelijke hulpvaardige dames, dezelfden die u zo vriendelijk te woord staan wanneer u het veteraneninstituut belt. Na een leuk gesprek te hebben gehad met hen, kwam de secretaresse van Frank Marcus, mvr. St. Nicolaas, ons uitnodigen om naar de kamer van Frank Marcus te gaan. Later blijkt dat deze secretaresse echt een een St. Nicolaas was. Frank Marcus begroette ons met een stevige handdruk. Na eerst even losjes bijgepraat te hebben, ging het gesprek over tot zaken betreffende 2-6 R.I. en de Tijgerbrigade.


Goed gedocumenteerd konden wij onze argumenten over het houden van een grote Tijgerbrigade- reünie en het voortbestaan van de reünie- en nazorgcommissie duidelijk aan Frank Marcus uitleggen. Het was een prettige bespreking. Frank Marcus had eerder al laten blijken dat hij volledig achter initiatief van een Tijgerbrigade-reünie onder gastheerschap van 2-6 R.I. staat. Juist het samengaan met andere onderdelen, waardoor alle tijgerveteranen actief hun reünie kunnen bezoeken juicht hij toe. De nieuwe doelstellingen van de reünie- en nazorgcommissie die in 2010 aangepast hebben de buitengewone belangstelling en warme goedkeuring van Frank Marcus. Juist die nieuwe doelstellingen zijn momenteel binnen defensie heel actueel zoals u ook regelmatig in de Checkpoint kunt lezen.
Bij Marianne speelt al een flink aantal jaren hetzelfde idee, alleen was er toen voor samenwerking geen animo en ruimte in het voormalige 2-6 R.I. bestuur.
Samen met Frank Marcus werd ook de 2-6 R.I .Ledenlijst bekeken. Marianne houdt een zeer nauwkeurige en uitgebreide ledenlijst bij. Menigeen heeft bij het zien hiervan zijn waardering er over uitgesproken. Deze enorme betrokkenheid met de veteranen van 2-6 R.I. komt hierin tot uiting. Ook uit het houden van een thuisloterij tijdens de reünie blijkt weer de betrokkenheid met echt alle 2-6 R.I.ers. Dus niet alleen de reüniebezoekers, maar ook de thuisblijvers.
KTZA Frank Marcus waardeert deze doelstelling. Niet alleen in woord maar ook in daad. Vanuit kasten kwamen boekje, CD's en pennen voor de loterij. De secretaresse, mevrouw St. Nicolaas, werd erbij geroepen en zij werd op pad gestuurd voor agenda's. Een heus Sinterklaasfeest werd het.
Overladen met prijzen, goede raad en nuttige tips verlieten wij het veteraneninstituut. Echter niet voordat Marianne met drie dikke kussen Frank Marus heel hartelijk bedankte voor de prachtige prijzen en bovenal de toezegging aan Marianne dat zij mag doorgaan met de Tijgerbrigade-reunies te organiseren.

Dank aan de directie van het veteraneninstituut, namens de veteranen!

tekst:Marianne / foto: Joop Pragt

Op bezoek bij familie Sjra Hovens in Echt




Na ons bezoek op donderdag 28 april 2011aan Wietze en Mientje Westerhof en het werkoverleg met Theo Eversen zijn wij op de terugweg op thuisbezoek geweest bij sobat Sjra en Mien Hovens.
Mevrouw Mien Hovens belde ons eind verleden jaar om een adreswijziging door te geven. Na een fijn gesprekje belde zij ’s avonds weer op met wat vragen van haar man Sjra.
Wederom ontspon zich een fijn gesprek dat eindigde met de belofte dat zoon Luc enige kopij voor ons boekje zou toezenden. Helaas hadden wij ons decemberboekje al vol, maar wij beloofden dat wij zeer zeker in kerstnummer van 2011 de verhalen zullen plaatsen.
Eerst dus een bezoek. sobat Hovens heeft al vele jaren de reünie niet meer bezocht.
Reden om ook bij hem eens een kopje koffie te gaan drinken......................

We werden hartelijk ontvangen en kregen meteen een rondleiding door het prachtige huis en strak aangelegde tuin. Familie Hovens woont bij hun zoon Luc in een koopwoning.
“Jullie hebben zoveel jaren voor mij gezorgd, nu zorg ik voor jullie”, is de redenatie van zoon Luc.
Een leuk detail: toen wij een rondleiding kregen door de tuin, waren net de jonge koolmeesjes uit het ei.
Joop kreeg meteen een nuttige tip voor het planten van aardbeien: een zak tuingrond, plat neerleggen, een paar kruisen snijden in de verpakking en daar de plantjes inzetten. Lekker broeierig en geen rommel.

Binnen gingen we aan de koffie. Sobat Sjra vertelde ons dat hij zijn vrouw leerde kennen tijdens dansen. Wat ons enorm goed deed was dat ook zoon Luc tijdens ons bezoek deelnam aan het gesprek. Luc is een van de drie kinderen en 2 kleinkinderen die Sobat Hovens en zijn vrouw rijk zijn.

Sobet Sjra meldde zich in 1945 in Roermond aan als oorlogsvrijwilliger. Hij kwam bij 1-2-6 R.I. terecht. Hij was nog te jong voor het kader.

Sjra wist nog een leuk voorval uit Indië. Samen met de hospik Guus Schouten zat Sjra in een tentje van het Rode Kruis. Op een dag kwam een inlands ventje van 3 a 4 jaar geheel alleen naar de post. Bedekt met zweren. Guus hielp het ventje. Smeerde zalf op de zweren en legde verbanden aan bij ’t kereltje. Enkele dagen later kwam het ventje terug. Zonder de verbanden om de benen. Maar hij had wel een prachtig broekje aan. Gemaakt van………..de verbanden!

Sjra vroeg zich af of hospik Guus nog van dit voorval zou weten.

Natuurlijk is er meteen bij thuiskomst een email naar Guus schreven. Helaas kon Guus Schouten zich niets van het verhaal herinneren. Sjra zou op de reünie zeer zeker nog eens met Guus Schouten over deze gebeurtenis willen praten.

Wat Sjra ook nog wist is dat de koelies bij Kalibanteng het gras moesten maaien. Om alles een beetje in tempo te houden werd een trom gebruikt om de koelies het ritme aan te geven in welke snelheid het gras gemaaid moest worden. Helaas, wanneer er geen trom klonk, werd er niet gemaaid!

Zeep in de pap! Bij het doortrekken van de ene post naar de andere post was maar 2 uur tijd om te rusten en eten. Ramp! Zeep in de pap. Wat moet je dan? Doen alsof je neus bloed. Honger maakt rauwe bonen zoet en zeeppap een feestmaal.

Na zijn terugkeer in Nederland werkte Sjra Hovens op de Rijkswerkplaats als machinebankwerker in Helmond.

In Tegelen 3 jaar en bij de staatsmijn Maurits Geleen 7 jaar.

In 1960 werkte hij ook bij Phillips als bankwerker. Toen was het genoeg met bazen. Op 50 jarige leeftijd werd Sjra Hovens een zelfstandig ondernemer. Eigen baas, dat was het!

Dat bleef hij voor 27 jaar en in het jaar 2000 was het genoeg geweest. Sjra Hovens stopte met werken. Genoeg is genoeg!

Samen met zijn vrouw Mien verzorgt hij de tuin en huis van zoon Luc. Zij genieten van het buiten zijn en het tuinieren. Meer over Sjra Hovens heeft u al in dit boekje Sepatoe Roesak kunnen lezen.

Sobat Sjra en Mien Hovens, het was een heel fijn bezoek. Luc, geweldig dat jij je zo interesseerde in alle verhalen die je vader deze middag heeft verteld. Dank jullie wel,

tekst:Marianne / foto: Joop Pragt

Op bezoek bij Wietze en Mientje Westerhof in Sittard

Wietze en Mientje hebben de laatste maanden veel ernstige gezondheidsproblemen gehad en zijn tussentijds ook nog van een eigen vrije woning naar een ouderencentrum verhuisd..
In overleg met onze coördinator nazorg, Marijke de Jong, werd overeengekomen dat een thuisbezoek op 28 april, gelijktijdig met een bespreking met de drukker van het boekje Theo Eversen kon worden gedaan. In aansluiting op het bezoek kon op terugweg meteen ook nog een andere sobat bezocht worden. Marijke had hiervoor sobat Hovens geselecteerd..................

Vroeg uit de veren! Na instructies van de TOMTOM aangekomen in Sittard parkeren wij onze auto bij het nieuwe zorgcentrum.
Bij de receptie melden. Familie Westerhof? “Ah! Mientje en Wietse!” kirt de receptioniste. “Zulke lieve mensen die twee.” Aangekomen op de verdieping waar Wietse en Mientje wonen, werden wij weer door enthousiast personeel de weg gewezen.
Klop op de deur en daar zijn we dan!!! We worden hartelijk onthaald. Een snoepertje en plantje als welkom in de nieuwe woning vinden hun plaats. Natuurlijk eerst het nieuwe huis bewonderen. Het is lekker ruim, licht, warm en een prachtig uitzicht. Twee straten verderop woont de kleindochter en de achterkleindochter kan zelfs helemaal alleen naar opa en oma! Dan ben je als overgrootouders toch beretrots.
Een klop op de deur en daar kwamen dochter Alie, schoonzoon Ben en achterkleindochter ook op de koffiegeur af. En of dat allemaal nog niet genoeg was klopte Theo Eversen, onze verzorger drukwerk, ook nog eens aan de deur. Dit tot grote verrassing van Mientje en Wietse. Maar niet voor Marianne. Een knipoogje van verstandhouding werd snel gewisseld tussen Theo, Joop en Marianne. Wij wisten er van. Het was meteen een drukke maar heel gezellige boel. Marianne schonk koffie. Mientje en Wietse genoten zichtbaar van al deze belangstelling.

Natuurlijk wilden wij graag ook het levensverhaal van Wietse horen. Nog nagenietend van het tweede kopje koffie vertelt Wietse: ”Met mijn zestiende ging ik op 13 maart 1937 op de mijn werken en op mijn 18^e ging ik ondergronds in de Staatsmijn Emma. Toen in de nacht van 9 mei 1940 de Duitsers Nederland binnen vielen zat ik op een diepte van 546 meter onder de grond. Ik had nachtdienst. Via de telefoon hoorden wij dat het oorlog was. Wij naar huis.
Mijn bloed kriebelde al! Wat te doen? Ik heb eerst nog wat gesmokkeld met dynamiet. Heel link allemaal. Meteen na de bevrijding van Limburg heb ik mij aangemeld als oorlogsvrijwilliger. We trokken mee met het eerste Amerikaans leger naar Duitsland. Als bewaking. Het was bitterkoud. Wij werden teruggeroepen. Niet vanwege de kou, maar door Prins Bernhard en 2-6 R.I. werd opgericht. Kleding kregen wij bij café Bas in Amsterade. Gestoomd (de kleding!). Met de kogelgaten er nog in! Dan dezelfde route als de meeste 2-6R.I.ers. Naar Engeland. Hier kreeg ik mijn eerste bren.

Ik werd brenschutter en later brencommandant. Na de 1^e politionele actie kreeg ik een streep. Sobat soldaat 1^e klas Henny van Oosterhout heeft veel over onze ervaringen in Indië geschreven in zijn dagboeken. Niet alleen tijdens de acties zetten de manschappen van 2-6 RI zich in, maar ook tijdens het verlof. Toen de marine de Tijgerclub dreigde over te nemen, leerden Carel Eversen en Wietse Westerhof hen een lesje. Koppelriemen af en knokken maar. U kent allen de afloop. Vele latere tijgers wisten de Tijgerclub in Semarang te vinden.
“Aan een aantal Baroetjes van de aanvulling van 1-7 R.I. werd snel duidelijk gemaakt dat meeliften heel gewoon was,” vertelt Wietse grinnikend, “ het was niet de bedoeling om kameraden langs de kant van de weg te laten staan. Een schot op de banden van de legerjeep was voldoende om hen dat eens en voor altijd in te prenten. (Geen namen noemen want anders komt defensie alsnog met een naheffing!) .”
Dan vertelt Wietse over een leuke gebeurtenis die zij in Indië hebben meegemaakt. Het ging over een bruggetje en een driekwart tonner. Ah ha! Zou het?? Inderdaad! Het verhaal Henk Zwitselaar als BruggenHenkie! Hoe is het mogelijk.
Marianne greep meteen de gelegenheid aan om Wietse aan te sporen BruggenHenkie of te wel Henk Zwitselaar eens te bellen. Met de ledenlijst erbij is een telefoonnummer snel gevonden. (Er is al geregeld telefonisch contact geweest tussen de twee sobats Joepie!)


Tussen het gezellige gesprek door is er door Marianne en Theo overleg geweest over het maken en verzenden van het boekje. Tips over en weer uitgewisseld en het eerste gedrukte exemplaar april/mei werd aan Wietse en Mientje overhandigd. De primeur!

Theo werd opgeroepen door zijn baas. De mannen met blauwe petjes (politie) hadden zijn expertise weer hard nodig. Na zijn hartelijk afscheid was het voor Wietse en Mientje tijd geworden voor de middagmaaltijd beneden in de gezellige eetzaal. Daar ontmoetten we ook nog zoon Klaas en zijn echtgenote Corry die net terug van vakantie kwamen en pa en ma een bezoekje brachten. We hebben bij toeval het hele gezin Westerhof persoonlijk ontmoet. De start van dat gezin Westerhof begon eind 1943.
Op een bruiloft van een nichtje, leerde Wietse zijn Mientje kennen tijdens een polonaise in een appelwei. Die polonaise wierp vruchten af want op 3 september 1948 trad het paar in het huwelijk met als resultaat twee kinderen, 3 kleinkinderen en 3 achter- kleinkinderen! Mientje heeft altijd in de huishouding gewerkt, maar toen de ooievaar zich meldde, richtte Mientje zich volledig op haar eigen huishouden.

Wietse en Mientje heel hartelijk bedankt voor de fijne ontvangst en wij wensen jullie veel gezondheid en een heel fijne tijd toe in jullie nieuwe appartement.

tekst:Marianne/ foto:Joop Pragt

Op de koffie bij sobat Henk Zwitselaar in Nijmegen


Omdat wij zuinig blijven met uw donaties hebben wij op maandag 11 april 2011 weer een gecombineerde reis gemaakt.
Wij hadden een bespreking voor de reünie van 28 september 2011 op de kazerne in Vught. Een reünie kan alleen goed lopen als er van te voren goede afspraken zijn gemaakt met het personeel van de kazerne en catering. Wij willen het u tijdens de reünie zo fijn mogelijk maken. Na een goed onderhoud met zowel adjudant Rijsdijk als cateringmanager Arie Le Clerq hebben wij ons afgemeld bij de wacht. De reünie is tot zover geregeld.

Eerder in die week hadden wij ook afgesproken met sobat Henk Zwitselaar. Sobat Zwitselaar kon helaas de afgelopen keren niet op de reünie aanwezig zijn. Met de gezondheid is het tobben.
Dit vanwege een operatie aan zijn heup, maar ook vanwege een zware longontsteking die hij in het verzorgingshuis op liep. Kortademigheid is bij hem momenteel het grootste struikelblok. Wij zochten de hekkensluiter van onze ledenlijst op.

Ondanks dat wij een heftige regenbui even aan ons lieten voorbijgaan, konden wij precies op tijd aanbellen bij sobat Zwitselaar. Na het kennismaken en overhandigen van een lekker snoepertje, werd door Marianne koffie gezet.
Sobat Henk Zwitselaar. Geboren in Zaandam. Verhuisde in 1932 naar Nijmegen. Hij woont nog steeds, zij het nu alleen, in dezelfde woning als waar hij 56 jaar geleden zijn intrek nam.

Sobat Henk trouwde bij thuiskomst uit Indië en heeft 1 zoon. Tien dagen voor hij 60 jaar getrouwd zou zijn, stierf zijn vrouw.
Na een half jaar opleiding te hebben gehad in Assen, kwam Henk Zwitselaar terecht bij de 2^e compagnie 2-6 R.I. in Sittard. Hij meldde zich met nog 3 vrijwilligers aan voor chauffeur. Hoewel hij totaal geen rijervaring had, slaagde hij voor de test. “Met bluf kom je ook een heel eind!” vertelt Henk Zwitselaar.
Vanuit Sittard ging het met de chauffeurs op de boot door naar Engeland. Daar werd Henk Zwitselaar bij de staf ingedeeld. Henk Zwitselaar mocht in Semarang op de Bodjong bij indeling van de Sergeant-Majoor een wagen uitkiezen en werd aangesteld als chauffeur bij kapitein Knoop. Wie niet sterk is moet slim zijn en al vragend leerde hij steeds beter autorijden.
De Aalmoezenier die hij mee naar het ziekenhuis moest nemen had er alle vertrouwen in, mits, zoals hij Zwitselaar maande: “We er zelf maar niet in komen”.

Op vliegveld Kalibanteng had sobat Zwitselaar alle ruimte om te oefenen met rijden. In Pirewapa heeft sobat Henk zijn bijnaam “bruggenhenkie”gekregen.Na een avond stappen in Semarang op weg terug naar het kamp was de brug waar zij op de heenweg nog over passeerden, volkomen vernield. Weg! Henk was niet zo snel voor een gat te vangen. “Jongens, allemaal je even goed vasthouden”. Met een fikse vaart en een dot gas zouden ze zo aan de overkant zijn. Helaas, met een klap belandde de drietonner precies in het gat waar de brug eerst had gelegen.
Dit verhaal is aanleiding geweest om een tekening te maken die het hele voorval prima weergaf. De foto’s van deze tekening in het album van Henk Zwitselaar hebben wij weer gefotografeerd en zie hier: De actie van Bruggenhenkie in beeld.

Sobats die Henk kende: Mergeler en Bruijnseels. ( die kon goed zwemmen) Sobat Henk zou nog eens goed nadenken over namen van andere sobats.

Zoals eerder vermeld, trouwde Henk bij terugkeer in Nederland en moest er brood op de plank komen. Hij ging werken in de papierfabriek de Gelderlander en het was geen toiletpapier waarmee hij zich bezig hield. Nee: bankpapier! Geld! Ping ping! Knisper Knisper. Omdat er toch meer ingebracht moest worden dan alleen lege bankbriefjes, en omdat de continudiensten wel erg zwaar waren na twee jaar, meldde Henk Zwitselaar zich aan voor een chauffeursopleiding bij de luchtmacht. Hij werd hulprijinstructeur en gaf slipcursussen op de vliegbasis Delen.Dit tot 1980. Hij had als chauffeur een geweldig tijd. Henk Zwitselaar mocht toen met militair pensioen! En dat deed hij.

Nadat we de fotoalbums hadden gekeken en nog even meegedacht te hebben over praktische dingen, zoals een eigen parkeerplaats en de aanvraag daarvoor, was het toch echt weer tijd om op te stappen. Na enkele fikse hagel- en regenbuien, zwaaiden wij met een opgeklaarde blauwe lucht nog enthousiast naar sobat Henk die ons vanachter zijn huiskamer nog vriendelijk uitwuifde. Sobat Henk Zwitselaar, bedankt voor een heel fijne en gastvrije ontvangst.

Bezoek aan familie Delissen

Zoals wij u al meldden, gaan wij zuinig met het u gedoneerde kasgeld om. Daarom hebben wij onze aanwezigheid tijdens de uitvaartplechtigheid van sobat Wim Klaassens op 11 maart 2011, gecombineerd met een bezoek in de omgeving van Blerick. Familie J.Delissen in Venlo was in gelegenheid ons te ontvangen. Of eigenlijk gezegd: maakte tijd voor ons vrij. Eigenlijk zouden zij op verjaarsvisite gaan bij de broer van sobat Delissen, maar, zo vertelden zij, voor Marianne was altijd tijd!

Overlijden Wim Klaassens

Op 27 februari 2011 had Marianne telefonisch contact met sobat Wim Klaassen. Tijdens dat gesprek gaf sobat Klaassens aan dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij had het (moedige) besluit genomen om geen behandeling te ondergaan. Op 6 maart ontvingen wij het trieste bericht dat sobat Wim Klaassens is overleden.

Nadat wij dit treurige bericht via de zoon van Wim hadden ontvangen, werd door coördinator Marijke toestemming gegeven aan Joop en Marianne om de crematie bij te wonen. Dit zou dan wel in combinatie gebeuren met een bezoek aan een andere sobat in de omgeving Venlo.


De uitvaartdienst voor 2-6 R.I.-er Wim Klaassens werd gehouden op vrijdag 11 maart 2011 in Blerick.
Kleinkinderen begeleidden de kist met hun opa de kerk in. Na een indrukwekkende en drukbezochte dienst werd de kist met Wim de kerk weer uitgeleid door de kleinkinderen. Vanaf daar ging het in een langgerekte stoet naar het crematorium. Daar werd, nadat een stemmig muziekstuk was gespeeld, door Joop Pragt, als penningmeester reünie- en nazorgcommissie 2-6R.I., T-Brigade, namens de sobats 2-6R.I. een toespraak gehouden. Hij sloot af met de voordracht van een veteranengedicht. Aansluitend op deze toespraak werd het lied:“Old soldiers never die” gespeeld.

Hierna volgde een emotionele afscheidstoespraak van alle kleinkinderen waarin fijne herinneringen aan hun opa werden opgehaald. Tot slot volgde een toespraak van Wim's schoonzoon.

Wim Klaassens, de echtgenoot van Toos Poelmans, was vader van 5 kinderen en opa van 8 kleinkinderen. Na de dood van hun dochtertje Marianneke werd de zorg voor andere kinderen overgenomen. Wim Klaassens was tot zijn pensioen werkzaam bij defensie. Hij bleef heel zijn leven vervent voetbalfan van VVV uit Venlo. Samen met zijn vrouw Toos heeft hij nog vele jaren kunnen genieten op camping “de Breijenburg”.

Na de plechtigheid waren wij uitgenodigd voor de uitgebreide koffiemaaltijd in een nabij gelegen restaurant.

Wim Klaassens ,soldaat 1^e klas, werd 86 jaar.

tekst:Marianne/foto familie KLaassens

Op de koffie bij Jan en Mientje Wijers

Naar aanleiding van een briefwisseling tussen de heer Jan Wijers en sobat Tinus Doelen reden wij op 8 februari 2011, na het bezoek dat we aan sobat Lou Saenger in Dordrecht, door naar Breda om meneer en mevrouw Wijers te verblijden met een ………?

Bij een honderdjarige 2-6RI-er op de koffie.

In het jan/febr. nummer van Checkpoint heeft Marianne een foto met bijschrift laten plaatsen over de 100jarige Lou Saenger. Na verschillende malen een hartelijk telefooncontact te hebben gehad met zijn dochterYvonne Saenger is daaropvolgend een afspraak gemaakt voor een visite aan sobat Lou. Op 8 februari 2011 was het dan zover. Een bezoek aan onze honderdjarige sobat Lou Saenger. Een hele eer natuurlijk. Dochter Yvonne was al bij haar vader aanwezig om ons te ontvangen. Hartelijk werden wij binnengehaald in het zonnige appartement in Dordrecht. Weer waren de weergoden ons gunstig gestemd.

Lou Saenger, 100 jaar, ga er maar aan staan! Wij gingen ervoor zitten.

Met een kop koffie en voor Joop een heerlijke koek, werd natuurlijk teruggekeken op de fijne verjaardag van Lou. Dochter Yvonne had goed haar best gedaan, want ondanks dat Lou niet van 'poepelegeintjes' houdt, was hij toch in het zonnetje gezet.

Over de gezondheid mag, als honderdjarige, niet geklaagd worden. Het gaat allemaal nog redelijk. Wat kan je anders zeggen als je nog zelfstandig woont, zelf je overhemden nog kan strijken, je potje kookt en je huis schoonhoudt. En hij fietste tot drie jaar geleden nog regelmatig een aardige stukje weg! Lou Saenger heeft een gezellige dochter, lieve kleindochter en een prachtige achterkleindochter. Vroeger was hij als loodgieter 25 jaar werkzaam bij de firma C.Visser&zoon in Den Haag . Een herdenkingstegel daaraan hangt aan de muur in zijn huiskamer.
Lou meldde zich in Den Haag aan voor oorlogsvrijwilliger. Effe naar Indië om daar de boel recht te zetten. Dat effe werd wel drie jaar! Samen met o.a. kpt.Welzenes werd bivak opgeslagen in drie woningen in Schevingen. Daarin was geen stromend water, maar binnen een week lukte het loodgieter Lou om alle woningen van water te voorzien. Tijdens de opleiding in Wokingham werd Lou benoemd tot postbode. Hij bracht de post naar Londen. Vanuit Engeland werd hij in 1945 doorgestuurd naar Batavia om daar als aanvulling van 2-6 R.I ingedeeld te worden. Dit weer onder leiding van …Welzenes! Lou Saenger zat nooit in de “troep”. Als technieker deed hij klusjes zoals wapens herstellen en beheerder van het magazijn. Hij liep heel weinig patrouilles. Toen 2-6 R.I. terugkeerde naar Nederland werd Lou ingedeeld bij 1-15 R.I. “de Blijvertjes”. Een onderdeel opgebouwd met jongens vanuit alle windstreken in Nederland. Lou verbleef buiten zijn diensturen veel bij de Chinese familie Lee SienTjien. De jongste dochter Erleen uit het gezin Lee Sien Tjien kwam later ook naar Nederland en verdiende de kost als kostuumnaaister in Rotterdam.
Bij terugkomst in Nederland was de trap thuis versiert maar zodra eenmaal Lou in het zicht kwam, riep de toen al vierjarige dochter Yvonne: “ je bent mijn vader niet “, en ze liep snel weg. Het was flink aanpassen in het dagelijks bestaan. Lou moest wennen dat zijn vrouw geen Baboe was.
Lou vertelde over Semarang. In de haven werd een meisje van 6 a 7 jaar gevonden in een vrachtwagen. Het meisje werd meegenomen naar de post. Het hoofd van compagnie, overste Welzenes, besloot dat het meisje bij de troep mocht blijven. Aangezien Lou Saenger al vader was van een dochter, werd hij oppasser van het jonge meisje. Ze kreeg een kamertje bij de wacht in het N.I.S. gebouw. Het meisje is 2 tot 2,5 jaar lang bij 2-6 R.I. opgevangen. Miepje werd haar naam. Zij kreeg ook een soldatenpakje op maat aangemeten. Lou was zo begaan met Miepje, dat hij haar mee naar Nederland wilde nemen. Dochter Yvonne kreeg al te horen, dat pa een zusje voor haar mee zou brengen. Echter, het liep anders. Miepje werd geplaatst in een kindertehuis. En dochter Yvonne riep bij thuiskomst: “Jij bent mijn vader niet.”Nu, zoveel jaren later, is van die ontkenning niets meer te bespeuren. Yvonne is zijn steun en toeverlaat. Lou en Yvonne, wat hebben, jullie veel verteld en wat hebben wij veel gehoord. Te veel om hier te schrijven. Wat blijft is de fijne herinnering aan het bezoek aan jullie. Heel hartelijk bedankt voor de fijne ontvangst.

Lou Saenger, ik ben blij dat ik enkele boeken, die u kwijt geraakt was tijdens uw verhuizing, voor u via het internet heb kunnen opzoeken, kon kopen en u toesturen. U kunt altijd een beroep op mij doen indien u nog meer titels van boeken herinneren kan.
Dit aanbod geldt natuurlijk ook voor andere sobats.

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt

Twee vliegen in een klap te Reusel.

Op donderdag 27 januari 2011 reisden wij (Joop en Marianne) weer eens naar het zuiden van het land. Een bezoek aan 2-6RI sobats Stef Duijvelaar en Jos Persoons stond op het programma. Voor deze ontmoetingen was het handiger om per auto te gaan.
Na een ijzige start van de dag, brak toch de zon door en maakte het prachtige landschap dat langs ons zoefde, nog mooier. Ondanks dat het winter is, valt er volop te genieten van ons koude kikkerlandje. Een omploegde akker die gereed ligt om te worden bebouwd. Schapen diep weggedoken in hun wollen winterjas. Een schoorsteen op de boerenstee die een witte rookpluim de helderblauwe lucht in slingert. De bosrijke omgeving waarin Reusel ligt, is een rustpunt in het drukke Nederland. Het was genieten voor ons .

Keurig netjes op tijd drukten wij op de bel bij sobat Stef Duijvelaar. Gastvrij zwaaide de voordeur open en werden we binnengehaald door de nog kwieke 85jarige 2-6 R.I. sobat. Jassen en dassen werden aan de kapstok gehangen en we liepen door naar de warme, gezellige huiskamer.
Meteen viel ons oog op de kleurige foto op canvas in het midden aan de muur. Een aantal vrolijk uitziende kinderen kijkt ons blijmoedig aan. De kleinkinderen! Want de vier kinderen van sobat Duijvelaar zorgden voor een zevental prachtige kleinkinderen. Vol trots vertelde sobat Duijvelaar wie wie is en kregen wij per kleinkind een karakteromschrijving, schoolresultaten en toelichting op de sportieve aanleg.

Opa Duijvelaar glunderde bij het laten zien van de vele tekeningen en foto’s van zijn nazaten. Na de intensieve verzorging en de dood van zijn lieve vrouw Cor in september 2010 spelen de kleinkinderen een heel belangrijke rol in zijn leven.
Wanneer sobat Duijvelaar bij de kleinkinderen oppast, is het echt een oppasopa. Denk maar niet dat hij zal slapen eer de ouders terugkomen. Al wordt het vier uur in de nacht! Klaarwakker en op zijn post! Op wacht is op wacht! Onder het genot van een kopje koffie (en koekjes voor Joop) komen de vragen en verhalen los. Hoe het met de gezondheid is. Daar is niets mis mee. De sobat fietst nog grote afstanden, onderhoudt zelf zijn huis, en schildert af en toe nog huizen. Vele jaren lang is Stef Duijvelaar huisschilder geweest.

Toch was het, tot verleden jaar september dan, jaren geleden dat Stef Duijvelaar naar een reünie is geweest. Enorm verdrietig en verontwaardigd was hij toen in mei 2010 de reeds geplande reunie10 dagen ervoor moest worden afgezegd door toedoen van andere zogenaamde sobats.

Hoe hij bij 2-6 R.I. terecht is gekomen? Via 1GBI. Thuis het grote gezin, een vader op jonge leeftijd al overleden, een moeder die alleen het hele gezin moest onderhouden, het gaf de doorslag om zich aan te melden. Dan was er thuis gegarandeerd brood op de plank. In mei '45 zat Duijvelaar op zijn 19^e al in Midlands Wusther, Engeland. Hij zou een opleiding krijgen in Sidney, Australie. Maar de rekruten werden niet toegelaten in Sidney en gelijk regelrecht doorgestuurd naar Malakka. Als soldaat-brenhelper bij de 3^e compagnie maakte Stef Duijvelaar heel wat patrouilles mee.

Zijn grootste vriend was het hondje Puk. Tijdens patrouilles was het brave beest altijd vlak aan de voet bij sobat Duijvelaar. Een echte waakhond en een makkertje.
Tijdens de laatste verkenningspatrouille was sobat Duijvelaar zo ziek van malaria dat hij moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Het zwart-witte Foxhondje is 17 kilometer achter de ambulance aangerent. Als er iemand blij was dat sobat Duijvelaar weer terug op de post was, dan was het Puk wel. Met luid geblaf en gejank van Puk werd de sobat begroet.

Bij thuiskomst in Nederland had Stef Duijvelaar het vreselijk moeilijk. Met hulp heeft hij de draad weer opgepakt in Nederland. Maar het liefst was hij toch in Indonesië gebleven. Hij voelde zich daar meer thuis dan hier in Nederland. Zelfs nu nog.
Natuurlijk volgden nog veel meer verhalen, ook persoonlijke ervaringen van het leven na de T-Brigade. Gaandeweg tikte de klok aardig door. Gezelligheid kent geen tijd. Het was gewoon jammer om weer verder te moeten. Van sobat Duijvelaar hadden we de hele dag wel mogen blijven. Maar afspraak is afspraak. De volgende sobat wachtte ook al!
Na een hartelijk afscheid en drie dikke kussen vertrokken wij. Sobat Stef Duijvelaar, heel hartelijk bedankt voor een fijne visite.

Hieronder het prachtige, gevoelige gedicht dat mevrouw Duijvelaar kort voor haar overlijden voor haar eigen rouwkaart schreef. Wij waren zo geraakt door de prachtige tekst, dat wij u deze niet willen onthouden.


Aan ieder die ik ken en liefheb,

En als ik ga,
Terwijl jij hier nog bent
weet dan dat ik verder leef
Achter een sluier voor jou verborgen
Je zult me niet meer zien
Maar heb vertrouwen.
Ik wacht op de tijd
Dat we weer samen kunnen zijn
Ons van elkaar bewust.
Tot dan, geniet ten volle van het leven.
En als je me nodig hebt,
Fluister mijn naam dan in je hart,
……………en ik zal er zijn.
Cor.

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt


De tweede sobat in Reusel.

Een wereldreis hoefden wij er niet voor af te leggen. Zoals u weet gaan wij zeer zuinig om met uw altijd welkome donaties. Binnen tien minuten na ons vertrek bij sobat Duijvelaar lieten wij de deurbel bij sobat Jos Persoons rinkelen.

In een uitnodiging aan het secretariaat n.a.v. de oproep voor bezoeken, in onze Sepatoe Roesak van december 2010, nodigde sobat Jos Persoons ons bij hem thuis uit op de koffie. Bovendien wilde hij ons graag het oorlogsmuseum laten zien waar hij als vrijwilliger werkt. In een zonovergoten huiskamer zaten wij met sobat Jos Persoons aan de koffie (met weer koekjes voor Joop) na eerst de nodige foto’s op de kast en aan de muur te hebben bekeken. Het waren o.a. een foto van de overleden echtgenote, een trouwfoto van zoon en een trouwfoto van kleindochter. Een achterkleinkind is onderweg, vertelde Jos trots.

Op de vraag hoe sobat Jos Persoons bij 2-6 R.I. terecht is gekomen, kwam een heel apart en eigenlijk uniek verhaal.
Hilvarenbeek. Daar groeide sobat Jos Persoons op. Tijdens beschietingen in ’44 werd zijn vader zwaar gewond. Het huis stortte deels in. Na vader uit de puinhopen te hebben gehaald en naar de schuilkelder te hebben gebracht, ging Jos Persoons op zoek naar hulp. Hij moest schuilen voor nieuwe beschietingen. Een granaatscherf miste hem op een haar na en belande vlak boven zijn hoofd in de muur (tot op heden zit deze scherf nog in deze muur). Hulp kwam voor vader te laat. Moeder bleef achter met 8 kinderen. Dit was de reden waarom sobat Jos Persoons zich op 23 juli ’45 aanmeldde als oorlogsvrijwilliger. Als kostwinnaar voor het grote gezin kwam hij op in Assen. Was ingedeeld bij Infanterie en werd brencarrierchauffeur. Vanuit Assen naar Sittard, klooster Leijenbroek. Van daaruit over naar Engeland, Wockingham. . Een belangrijke notabele uit Hilvarenbeek hoorde van zijn familiesituatie. Deze persoon schreef een verzoekschrift aan Hare Majesteit de koningin. Door inwilliging van het verzoek werd sobat Jos Persoons na 14 dagen teruggeroepen naar Nederland. Wel 2-6 R.I. dus , maar niet in Indië gediend. Uniek! Terug in Nederland verdiende sobat Jos Persoons als vrachtwagenchauffeur de kost voor het grote gezin. Met grote interesse heeft de nu 85jarigen Jos Persoons altijd het reilen en zeilen van 2-6 R.I. bijgehouden.
Na dit opzienbarend verhaal gevolgd door andere vertellingen was koffietijd voorbij en werd het tijd om naar het museum te gaan. Van Reusel naar Hoge Mierde was snel aangereden. Sobat Persoons drukte het gaspedaal flink in. Nog steeds werden wij begeleid door een heerlijk winterzonnetje. De kou was echter nog venijnig. Vlug naar binnen. We kregen een uitgebreide rondleiding in het prachtig opgezette oorlogs-en verzetsmuseum

"De bewogen jaren 1939 -1950” .

Het was een collectie die begon op Jos Meulenbroeks zijn kamertje thuis. Maar het groeide snel uit tot een interessante collectie opgesteld in een heus museum van formaat. Diorama’s met oorlogstaferelen, poppen in originele uniformen, wapens, munitie en gebruiksvoorwerpen. Documentatie, uitgebreide militaire fotopresentaties uit zowel Nederland (1940-1945), Nederlands-Indie (-1950) en zelfs Nederlands Nieuw Guinea (-1962) worden getoond. Ook een uitgebreid informatiecentrum en bibliotheek is er aanwezig. De in Nederlands Indie gediend hebbende militair kan er menig herkeningsmoment beleven. Wij brachten er enkele uurtjes met Jos Persoons als vlot pratende en deskundige begeleider. Jos Meulenbroeks, de eigenaar van dit museum, is tevens lid van de vrijwillige brandweer maar je ziet hem ook weer in de cafézaal De Bijenkorf even verderop. Daar bracht Jos als eigenaar van de zaal ons een heerlijk bereidde maaltijd, gekozen uit een zorgvuldig samengestelde menukaart! De carnavalsvereniging druppelt er binnen om in een achtergelegen zaal te repeteren. De naam de Bijenkorf doet de cafézaal eer aan. Het is er een komen en gaan van mensen. Hoewel wij Reusel en Hooge Mierden in ons hart hebben gesloten en zeer zeker ook de twee 2-6 R.I. sobats Duijvelaar en Persoons, was het toch weer tijd geworden om de aftocht te blazen! Het werk wachtte de volgende dag weer, dus voldoende nachtrust.
Sobat Jos Persoons heel hartelijk bedankt voor de gastvrije ontvangst en uw rondleiding door het museum!

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt

Uitvaartdienst sobat Theo J. Kemp.


Op maandag 10 januari 2011 waren wij aanwezig bij de uitvaartdienst van sobat Th.J. Kemp (90).
De ironie van het gebeuren was dat wij via onze coördinator nazorg Marijke de Jong, juist het nieuwe overzicht van de te bezoeken sobats hadden gekregen. Op deze lijst stond sobat Kemp als eerste vermeld.
De mededeling om hem in het ziekenhuis te bezoeken tijdens een van zijn nierdialyseochtenden had zij goed opgenomen op de lijst.
Enige tijd geleden sprak ik met de heer Theo Kemp af hem inderdaad in het ziekenhuis te bezoeken tijdens een
4 uur durende nierdialyse. Helaas liep alles anders, want bijna op hetzelfde moment dat wij de bezoeklijst kregen, klepperde de brievenbus en het overlijdensbericht van sobat Theo Kemp lag bij ons op de deurmat.
Niets is voorspelbaar, maar dit was werkelijk onvoorstelbaar. Besloten werd om toch sobat Kemp te bezoeken.
Al was het dan nu tijdens zijn uitvaartdienst.

Familie, vrienden en genodigden werden ontvangen in de Meerkerk in Hoofddorp. Het kerkgebouw, met 700 zitplaatsen, was een prachtig omgebouwde aardappelschuur midden in de polder. Theo Kemp was lid van de Baptistenbeweging. In gesprek met talrijk aanwezige leden van de beweging kregen wij te horen dat Theo een trouw bezoeker van de diensten was. Op zondagen was hij als eerste aanwezig om de bezoekers te zien arriveren en maakte dan graag met iedereen een praatje. Daar genoot hij zichtbaar van. Zijn betrokkenheid was groot, evenals zijn bijdrage in de opbouw van de kerk. De dienst, bijgewoond door zijn dochter Judith, schoonzoon Henk en de twee Colombiaanse kleinkinderen, familie, vrienden en bekenden, stond in het teken van het sterke geloof van Theo Kemp.

Tijdens de dienst sprak zijn kaartmaatje Joop over de vaste kaartavonden op donderdag met Theo. Het was een van zijn geliefde uitjes. Over zijn tijd bij 2-6RI en Indonesië kon sobat Theo Kemp dan graag en mooi verhalend vertellen. Zijn werk later bij de KLM als catering manager bracht hem over de hele wereld en was hij soms wel een half jaar weg van zijn gezin. Wat niet altijd even gemakkelijk was voor dochter Judith en haar moeder. Het heeft hen echter aan niets ontbroken.

Sobat Theo Kemp trouwde het Indonesische meisje op wie hij verliefd werd toen hij diende voor 2-6RI. In de functie als chauffeur op de waterwagen wist hij het gezin waar zijn “meisje” als enige vrije jonge vrouw tussen vele zussen op de vele kinderen paste, te voorzien van wat extra rantsoen water.

Na de dienst hebben wij namens de sobats van 2-6 R.I. aan de naaste familie de oprechte deelneming overgebracht. Dit werd door de familie erg gewaardeerd. Ook de belofte om het volgende boekje Sepatoe Roesak met de vermelding van het overlijden van sobat Theo Kemp toe te zenden aan zijn dochter Judith werd erg op prijs gesteld. We hebben de familie verteld dat tijdens de eerst volgende reünie van reünie- en nazorgcommissie 2-6RI T-Brigade, wij sobat Kemp zullen herdenken op dezelfde wijze zoals wij de overledenen afgelopen reünie hebben herdacht. Na het gesprek met de familie hebben wij afscheid genomen met een laatste groet bij de kist van Theo Kemp.

foto genomen in overleg en met toestemming de familie Kemp

tekst:Marianne/foto:Joop Pragt

Bezoek aan de familie Job Westerhof.

Aangezien wij na onze aanwezigheid bij de uitvaartdienst van sobat Kemp in de buurt waren van Amstelveen, trokken wij de brutale sepatoes aan en namen telefonisch contact op met sobat Westerhof.

Wij hadden via Marijke,onze coördinator, verschillende adressen van sobats meegekregen die wij op deze middag nog zouden kunnen bezoeken. Sobat Westerhof is het laatst in Weert op een reünie geweest. Reden te meer om hen thuis op te zoeken.

De familie Westerhof was thuis en vond het fijn als wij bij hen langs zouden komen.

Een half uur later arriveerden wij bij de flat waar de heer Job Westerhof met zijn vrouw woont. Mevrouw Westerhof stond al te wachten op de galerij. Hartelijk werden wij begroet en de gezellige woonkamer binnengeloodst. We hadden een lekker snoepertje meegenomen voor mevrouw en meneer Westerhof. Een prachtig uitzicht mag de familie Westerhof zich eigen noemen.

Mevrouw Westerhof had net de ramen gezeemd, wij konden streeploos van het prachtige panorama van Amstelveen genieten. Later op de middag zagen wij nog de grote wilde roodbandparkieten die zich uitbundig te goed deden aan de pindaslingers op het balkon. Geweldig dat deze vogels hier in Nederland kunnen overleven.

De reden dat wij in de buurt van Amstelveen waren, de uitvaart van sobat Kemp, bespraken wij met de heer Job Westerhof. “Och, is hij overleden. Vandaar dat wij hem niet meer zagen hier”. Toeval? Job Westerhof kende Theo Kemp vanuit Indië maar ook van later bij de KLM waar ook Job Westerhof zijn loonzakje wist te vullen om zijn gezin te onderhouden. Regelmatig spraken die twee elkaar. Ook na de verplichte arbeidsperiode kwamen de twee sobats elkaar tegen in hun woonplaats Amstelveen. Jammer dat wij de droevige mededeling van het overlijden moesten overbrengen.

Onder het genot van een lekker kopje koffie ontspon zich een fijn gesprek met de heer en mevrouw Westerhof. Allereerst natuurlijk de vraag naar de gezondheid. Wij wisten dat beide echtlieden de laatste tijd enige problemen met de gezondheid hadden ondervonden en nog steeds ondervinden. Mevrouw Westerhof vertelt ons dat zij blij is dat ze nog zelfstandig kunnen wonen. Zo in deze flat is het goed te doen. Ze moet er niet aan denken om hier weg te moeten. Dit zou ook voor haar man Job niets zijn. Job heeft wat problemen met het geheugen na een zware TIA. Maar zo saampjes redden ze het nog best. Met de scootmobielen “scheuren” ze beiden nog naar de winkels in de buurt. Moeten zij verder weg, kunnen ze gebruik maken van de speciale vervoersaanbieder. Zo zijn ze niet huisgebonden. Ook zijn ze zichtbaar apentrots op de kinderen en kleinkinderen.

In de gezellige woonkamer is nog veel van de tijd in Indonesië terug te vinden. Als herinnering aan die tijd hangt een prachtige foto van Job in zijn uniform in een heel bijzondere lijst als pronkstuk aan de muur. Dit was bij zijn thuiskomst een cadeau van zijn ouders. Verder houtsnijwerk en schilderijen, heel veel boeken en video’s. En natuurlijk kwamen er de verhalen over zijn makkers en Indonesië. Job dacht na welke van zijn sobats nog in leven zijn. De namen die hij zo wist op te noemen, konden wij voor hem nakijken op de meegebrachte ledenlijst. Helaas moesten wij toch vaak zeggen dat die sobats zijn overleden.

Sobat Job Westerhof begreep dit wel na het zien van de namen van overleden sobats in ons boekje. Want ook in huize Westerhof lag het boekje Sepatoe Roesak van de reunie- en nazorgcommissie 2-6RI T-Brigade zo voor het grijpen. Het was van voor tot achter uitvoerig bekeken en gelezen. “Boekje? Zeg maar gerust boek!” aldus sobat Job Westerhof. Opvallend is het, dat de meeste sobats eerst kijken wie van de jongens is overleden. Daarna wordt pas de rest van het boekje gelezen. Het Regiment dunt uit. Onomkeerbaar.

Sobat Job en zijn vrouw bleken vervent voetbalfans te zijn. Joop was helemaal in de gloria. Ieder had zijn eigen favoriete club, maar ach, dat mag de pret niet deren. “Hup wie er wint!”roep ik dan maar.

Hoe gezellig het ook weer is, er komt een tijd van opstappen. Vanuit de huiskamer kon mevrouw Westerhof ons melden, na een blik op de rijksweg, dat we eigenlijk al te laat waren om op te stappen want er was al een flinke filevorming. Handig zo’n meldkamer in de huiskamer.
Na een hartelijk afscheid met de gebruikelijke klapzoenen, maakten wij ons op voor de thuisreis.
Door ongelukken eerder op de dag was het een chaos richting Rotterdam en hebben wij langzaam rijdend, na drie uren, eindelijk Hoogvliet bereikt.
De volgende dag belde meneer Westerhof ons op. Of ik een zwarte suède handschoen had verloren. Er lag er een op de galerij. Het verloren voorwerp was niet van mij, maar kijk, dat is toch enorm attent!

Familie Westerhof heel hartelijk bedankt voor de gastvrijheid en de koffie.

tekst:Marianne/foto Joop Pragt