- Als dochter van
een Tijgerveteraan raakte ik steeds meer en meer betrokken met "mijn
jongens".
- De verhalen; de ervaring; de
invloed op het verdere leven; de trots; het stilzwijgen en het zeer van het
gemis van erkenning en begrip.
-
- Bij ons thuis is Indië
heel lang taboe geweest. In de fotodoos zat een bundeltje kleine oude fotootjes
bijeengehouden door een elastiekje. Op zondagen kwam de fotodoos te voorschijn
en werden familiekiekjes bekeken en verhalen verteld. Echter het bundeltje oude
foto's bleef altijd in de doos.
- Toen we wat ouder werden, mochten we die
fotootjes wel bekijken, maar er niets over vragen. Dat zijn foto's van Indië
van de oorlog waar pa is geweest. Dat was daar heel erg, dus niets vragen. Dan
bekeek je die fotootjes van dat verre land. Je ziet je vader als jonge knul in
uniform poseren met stoere jongens bij een jeep dan weer bij een soort
tank, maar ook foto's van begrafenissen. Op de achterkant soms een plaatsnaam of
jaartal . Geen namen van de jongens, waarom die foto was genomen . Helemaal
anoniem. Als ik die foto's had bekeken, keek ik eens heimelijk naar mijn vader
en dacht: "Dus daar ben jij geweest als soldaat. Dit heb jij allemaal
gezien en meegemaakt."
- Vol met vragen die niet
gesteld mochten worden, deed ik maar weer het elastiekje om de foto's en het
bundeltje verdween weer in de doos. Maar toch is dat bundeltje foto's mij altijd
blijven intrigeren of fascineren.
-
- Toen mijn moeder haar
herinneringen over de tweede wereldoorlog in Rotterdam besloot om op papier te
zetten, kwam daar ook een stukje van mijn vaders herinneringen van de
bevrijding van Klundert in voor. Echter zou mijn vader niets willen vertellen over Indië. Dat was te pijnlijk. Toen ook de Orde Dienst ter sprake
kwam , hoorde ik al veel meer dan ik ooit gehoord had. Van
de Orde Dienst naar oorlogsvrijwilliger was toen nog een kleine stap. Voor mij wel, maar voor
mijn vader was het een reuze stap. " Wie interesseert dat nou?"
Wie zit er op mijn verhaal te wachten?" "Ik" in ieder geval
en met mij vele veteranenkinderen.
-
- Ik heb hem
gevraagd om voor mij, dan in ieder geval de foto's samen te bekijken en
de namen van de jongens en plaatsen te noemen, zodat die uit de anonimiteit
zouden komen. Dat bundeltje foto's verdiende
het niet om weggestopt te liggen in een doos. Die foto's hebben betrekking
op een heel belangrijk deel van zijn leven, dat hem en alle jongens heeft
gemaakt wat zij nu zijn. Die foto's
horen een ereplaats te hebben in een album met namen en plaatsen. Na lang
aarzelen heeft hij ingestemd en heb ik de foto's in een mooi album gerangschikt
en benoemd. Ik heb het hem gegeven als mijn medaille voor zijn moed
en vertrouwen om mij meer over zijn leven in Indië te vertellen.
-
- Ik weet dat hetgeen hij
heeft verteld niet eens een derde is van hij heeft meegemaakt. Er zijn dingen
die nooit verteld zullen worden en met hem mee gaan als hij zijn laatste
patrouille loopt, maar ik ben hem reuze dankbaar dat ik, wat hij heeft
willen vertellen, mocht verwerken in een boek voor de familie en nu op deze
website mag gebruiken.
-
- Dankbaar, ja,
omdat voor ons die blanco periode in het leven van onze vader, eindelijk
beschreven is en wij hem de eerbied en respect kunnen geven die een veteraan
toekomt. Dankbaar, dat hij zo andere
veteranenkinderen of familie van veteranen de kans geeft iets meer te weten te
kunnen komen over Indië dan wat zij tot nu
toe weten of niet weten. Dankbaar dat ik
samen met hem nu zoveel kan bespreken en kan laten zien. Wetende dat er al
zoveel veteranenkinderen dit niet meer samen met hun vader kunnen doen en
die met zoveel minder of geen gegevens op zoek zijn naar het verhaal van
hun vader.
-
- Dankbaar zal ik
zijn, als ik weet, dat door deze site, er veteranen zich bewust
worden dat juist hun verhaal zoveel betekent voor de volgende
generatie en alsnog besluiten iets te vertellen over hun verleden,
zodat er meer blanco pagina's beschreven zullen worden en zij de eerbied
en respect krijgen die zij oprecht hebben verdiend en verdienen.
|
