Woensdag 15 september 2010 hebben wij dan toch onze jaarlijkse reünie gehouden. Hoewel wij dit jaar heel veel tegenwerking hebben gehad, zijn wij blij met het besluit van de directeur van het Veteranen Instituut, kapitein ter zee, de heer F. Marcus, dat wij deze reünie mochten organiseren. Een woord van dank aan hem is hier zeker op zijn plaats.

Maar verder met de reünie. Hoewel het de voorgaande dag plensde van de regen waren deze woensdag de weergoden ons gunstig gestemd. Een heerlijk najaarszonnetje begeleidde ons op weg naar de van Brederode/Lunetten kazerne in Vught. Voor vele sobats is de locatie Vught een herinnering uit een ver verleden. 

Zoals iedere keer wanneer Jack Maliepaard en zijn partner bij ons op de reünie aanwezig zijn met de kraam Indonesische koopwaar, weten zij steeds weer als eerste op de kazerne te arriveren.

Bij aankomst werd er meteen aangepakt. De zaal gezellig gemaakt door groepjes te vormen van het opgestelde meubilair, uitstallen van de loterijprijzen en werd de herdenkingstafel opgesteld terwijl in de hal de ontvangsttafel strategisch werd neergezet zodat iedereen de beloofde enveloppe met consumptiebonnen en gratis lot in ontvangst kon nemen.

Helaas bleek door een strakke regeling van een adjudant op de kazerne de regeling met het busje niet goed te lopen, maar meteen is door het bestuur bij een taxicentrale vervangend vervoer geregeld voor enkele sobats die gebruik van het busje wilden maken. Luxueus werden zij naar de zaal gebracht.

Tussentijds arriveerden de reünisten die per eigen vervoer kwamen bij de kazerne en werden door het bestuur gastvrij ontvangen in de hal. Dit door zowel Marianne Lankhuizen, Joop Pragt, Marijke de Jong of Theo Eversen. Een hartelijk welkom, al dan niet met dikke kus, viel een iedere bezoeker ten deel. 

Na de ontvangst in de hal, kon iedereen naar de gezellig ingerichte zaal waar het bedienend persoon onder de klanken van Krontjong muziek de sobats van koffie met cake voorzagen. Menigeen had toen al een gang naar de  “Pasar” van Jack gemaakt. Al snel waren er al ontmoetingen van de sobats onderling en onder het genot van een lekker kopje koffie kwamen de gesprekken al snel op gang.  

 Sobat P. Salomė, sobat Duyvelaar, sobat Princen, sobat Schouten.

Ondanks dat er een splitsing in het bestuur is geweest en er tot onze grote spijt nog sobats zijn die niet meer weten wat zij met de hele situatie aanmoeten, werd al snel de zaal gezellig gevuld met 2-6RI sobats, nabestaanden, 2-7RI sobats, genodigde Limburgse Jagers en belangstellenden info gesneuvelde sobats. Het was opvallend en werd zeer gewaardeerd dat de heren Tummers en Vroom alle sobats persoonlijk begroetten en er door hen ruim de tijd genomen werd voor een gesprek met de sobats.  Het was fijn om te zien dat er op deze dag sobats bij ons aanwezig waren die al vele jaren niet meer op een reünie waren geweest.

Na een klein oponthoud vanwege het busje, waren dan alle sobats aanwezig en was het tijd om de reünie  met de veteranenmars te openen. Het welkom werd gesproken door de ceremonie- en penningmeester Joop Pragt.  

"Beste aanwezigen,

Mijn naam is Joop Pragt

Ik ben N. N.G. veteraan en aanstaande echtgenoot van Marianne Lankhuizen

Dat is ook de reden dat ik penningmeester ben van de reünie en nazorgcommissie 2-6RI T-Brigade.

Marianne heeft mij gevraagd het welkomstwoord te spreken.

Gebruikelijk is dat de voorzitter dat doet maar Marianne heeft mij verzekerd dat als zij het welkomstwoord zou spreken er gegarandeerd enkele gehoorapparaten van de hier aanwezige sobats de geest zouden geven, dus uit voorzorg doe ik het maar. Daarom…. Hartelijk welkom bij de eerste reünie van de reünie en nazorgcommissie 2-6RI  T-Brigade!  

Penningmeester en ceremoniemeester Joop Pragt met voorzitter Marianne Lankhuizen

Graag noem ik de speciale gasten die vandaag juist voor u naar Vught zijn gekomen.

Als eerste zouden wij hartelijk welkom heten de directeur van het Veteranen Instituut, kapitein ter zee Frank Marcus. Helaas is ons niet bekend waarom  de heer Marcus (nog ) niet aanwezig is. De mondelinge  afspraak was dat hij hier wel vandaag aanwezig zou zijn. Helaas.

Een hartelijk welkom voor de heer Nico Vroom, luitenant kolonel b.d. Voorzitter van de stichting  Limburgse Jagers. Hij is hier om te bevestigen dat wij de contacten met het moederbataljon, de Limburgse Jagers, graag willen voort zetten.

Om dat te benadrukken is ook de heer Ferry Tummers, luitenant kolonel b.d. meegekomen als vicevoorzitter van de stichting Limburgse Jagers.

De heer Nico Vroom heeft  het voornemen u straks toe te spreken.

Een hartelijk welkom ook voor de weduwen en nabestaanden. Zij dragen hun herinneringen de rest van hun leven mee. 

Welkom voor de  aanwezige sobats van 2-7RI. Zij vonden het de eerste keer zo gezellig dat zij nu voor de tweede keer dat zij te gast zijn bij 2-6RI. Zij waren ook onderdeel van de Tijger-brigade.

Welkom alle begeleiders in welke familierelatie dan ook die het vele sobats mogelijk hebben gemaakt om deze dag aanwezig te zijn. Geweldig!

Graag  willen wij u met  de nieuwe commissieleden kennis laten maken,  zodat u weet wie er wat doet voor u.

Ten 1^e Marijke de Jong, zij is kleindochter van een 2-6RI veteraan, studente aan de Hoge School Rotterdam voor Management en Small Retail en zeer geïnteresseerd in het veteranenverleden.

Marijke doet het coördinerende werk voor de commissie 2-6RI en is de jongste in de commissie.

Ten 2^e Theo Eversen, hij is de zoon van een, helaas kortgeleden overleden, 2-6RI veteraan.

Hij is rayonhoofd facilitaire dienst van politie Limburg-zuid.

Theo verzorgt de complete verwerking en verzending van het drukwerk voor de commissie.

Ten 3^e Joop Pragt, N.N.G. veteraan, gepensioneerd, oud zelfstandig ondernemer, fotograaf en journalist en gevraagd door Marianne om het penningmeesterschap voor de commissie te doen.

Ten 4^e En beslist niet als minste: Marianne Lankhuizen. Zij is de dochter van een, helaas al overleden, 2-6RI veteraan. Als freelance journalist werkt Marianne voor enkele regionale weekbladen. Zij is ook werkzaam bij een juwelier en tevens in de thuiszorg.  

Marianne is voorzitter en secretaris van de commissie. Het is het moedertje van 2-6RI.  Zij is er voor u, vanzelfsprekend de 2-6RI veteraan, maar ook voor de begeleider, voor de nabestaande en voor de sympathisanten.

Enige versterking van de commissie is van harte welkom.  

Het bestuur: Joop Pragt, Marijke de Jong, Marianne Lankhuizen en Theo Eversen

Deze presentatie was nodig omdat er de laatste maanden nogal wat gebeurtenissen hebben plaatsgevonden in de z.g. bestuursgelederen van 2-6RI. Het zal voor u geen verrassing zijn.

De nieuwe commissieleden hebben u al welkom geheten.

Als speciale verrassing hebben we een Indische danseres kunnen contracteren.  Dewi is haar naam, ze is bekend van vele kumpulan optredens en zij zal deze middag in prachtige kledij proberen voor u wat fijne Indische herinneringen terug te halen. Indien u dat wilt mag u met haar op de foto, ook zonder haar natuurlijk!

Ik vertel nu aan u geen leuk verhaal.

Het is een verdrietig verhaal.

De reeds vastgestelde en besproken reünie van 6mei werd geannuleerd door de anderen. Hun reden was: we annuleren die reünie want we willen een reünie. De echte reden was dat Marianne meer openheid in de financiën wilde. Het gaat om uw geld, volgens onze informatie is het meer dan € 7000,- en u maakt uit wat er mee gebeurt.

Marianne moest alle 68 aanmeldingen persoonlijk opbellen en afzeggen.

Het meest trieste moment uit haar leven en reden om een nieuw bestuur aan te stellen. 

Het moet niet gekker worden zou je zeggen. Het werd wel gekker.

Ook deze huidige,  door Marianne besproken reünie,  werd door de anderen stopgezet. Uiteindelijk heeft de directeur van het V.I. ingegrepen en de kibbelende partijen bijeen geroepen in Doorn. Na vele uren diplomatisch werk van kapitein ter zee Frank Marcus (staande) werd door hem een Salomons oordeel geveld. Beide groepen mochten hun reünie houden. Wel gaf hij de anderen het advies meer openheid in de financiën te geven. En ook, dat volgens hem een tegemoetkoming aan Marianne in de al door haar gemaakte kosten redelijk zou zijn.

De anderen hebben summier financiële openheid gegeven en tot op heden geen enkele tegemoetkoming aan  Marianne. Zelfs sommige 2-6RI sobats die geheel volgens de regels recht hebben op een financiële schenking bij bv. een 60jarig huwelijksjubileum krijgen die schenking niet!

Ik stop met deze droevige mededeling. Zou u meer willen weten over de perikelen van de besturen dan liggen er twee mappen met alle correspondentie tussen beide groepen van de afgelopen maanden op de bestuurstafel ter inzage. 

Nu alleen nog maar leuke dingen.

Bij binnenkomst heeft u na betaling een envelop gekregen met daar in een gratis lot voor de speciale Tijgerloterij plus consumptiebonnen voor 3 keer een gratis drankje. Wilt u meerdere consumpties hebben dan moet u die uit eigen middelen betalen. 

De kas van deze penningmeester is nu leeg. Tot nu heeft Marianne haar eigen geld in de organisatie gestoken. De krans op het ereveld in Indonesië is in mei namens 2-6RI gelegd en door Marianne betaald. Ook de krans die namens 2-6RI gelegd is tijdens de herdenking op 4 september in Roermond is door Marianne geregeld en betaald.

De anderen hadden er zelfs geen erg in gehad!.

Er zijn nu nog gewone loten te koop voor de belachelijk lage prijs van €2,50 per bundel van 5 loten. Speciale aanbieding vandaag 2 bundels voor €5,-. De te winnen prijzen zijn het winnen waard. De opbrengst komt ten goede aan de nazorg door deze commissie. De verzorging van het boekje Sepatoe Roesak, het leggen van de kransen en wij blijven sobats, die om wat voor reden niet meer op de reünie aanwezig kunnen zijn, bezoeken. 

Tot op heden zijn we al bij 20 aan huis gebonden sobats een kopje koffie wezen drinken. De waardering van de sobats hiervoor is enorm. We blijven er dan ook mee doorgaan. Er liggen al zo’n 50 verzoeken klaar.

Een woord van welkom is er ook voor  Jack Maliepaard. Hier weer aanwezig met zijn originele Indische producten. Koopt u a.u.b. bij hem. Jack is een van de gulle donateur van deze reünie. Ik noem u meteen onze ontvangen donaties op.

 € 100,- van Jack Maliepaard (standhouder hier), 

 €  50,-  van Ad van Hooijdonk uit Bergen op Zoom

 €  50,-  van mevr. Van Bussel uit Heeze

 €  40,-  van A. Persoons uit Reusel

 €  25,-  van G. van Poppelen uit Roosendaal

 €  50,-  van A. de Nijs uit Nieuw Vossenmeer

 €  50,-   van Anoniem  (briefje bij!) je hoeft niet te zeggen van wie het is, maar het is van mij!

 € 100,-  van  J. Delissen  uit  Venlo

 €  50,-   van J. Wijers   uit  Breda

Totaal    € 515,-    per 12 september 2010

Dit is niet slecht! . Alle gulle gevers hartelijk dank voor jullie betrokkenheid. Dank jullie wel.

We hebben het geld gereserveerd tot na deze reünie i.v.m. de mogelijkheid dat ook deze reünie geannuleerd zou worden. Alle donaties hadden dan teruggestort geworden.

Welkom ook voor de heren Niessen en Berben van de Heemkunde vereniging Oosnaer.

Zij willen graag meer weten over de gesneuvelde  van Pol.

Heren willen jullie even gaan staan zodat de sobats weten wie jullie zijn .

Ook aanwezig is Thea Peters- Zilvertand en haar familie. Zij willen meer te weten komen over de reeds overleden sobat Zilvertand. Wie weet haar iets te vertellen over haar vader? Thea, wil je even gaan staan zodat iedereen weet wie je bent.?

Dan willen wij toch nog enkele groeten  overbrengen van sobats die niet (meer) op reünie aanwezig kunnen zijn, sobat Zwitselaar brak zijn heup, sobat de Groot groet u, familie Wijers wenst u een fijne dag, sobat Boonen uit Belgie wenst u hetzelfde toe, hij is vandaag jarig. Sobat v.Heugten viel met de fiets van het stoepje. Hij zit in de kreukels, zo ook zijn fiets. Sobat v.d. Corput groet u ook. Weduwe Clavan was helaas op vakantie, zo ook Kapt.b.d. Leo v.d.Braken en  sobat Arie Treffers De lijst is te lang om iedereen op te noemen. Marianne heeft voor de sobats kaarten met een opbeurende tekst, die met foto van vandaag  na deze reünie worden verzonden .

Mede namens die afwezige sobats wensen wij u een heel fijne dag toe. 

Wij danken u voor uw aandacht bij dit toch echt niet korte welkomstwoord. 

Na de toespraak van de heer Vroom is een korte pauze en daarna zullen we iets later dan  12 uur overgaan tot de herdenking. Vanwege de mobiliteit der troepen blijven we dit jaar voor deze herdenking gewoon binnen.

Mag ik nu het woord geven aan de voorzitter Stichting Limburgse Jagers, de heer Nico Vroom. 

Dames en Heren,

Binnen een maand sta ik weer voor een gemeenschap van veteranen. Was het een maand geleden 5 – 11 RI die het laatste staartje van het grote Indië -avontuur hebben meegemaakt en eerst in 1950 weer voet in Nederland zetten. Vandaag sta ik voor u die als een van de eersten oorlogsvrijwilligers in 1946 in Indië aankwamen.  

Foto archief.l.b.j.

Ik neem aan dat u nog een hogere leeftijd heeft dan die broekjes van 5-11 RI.  En u houdt vol mede dankzij mevrouw Lankhuizen om elkaar te ontmoeten.  

TOEVAL

Ontmoeten na uw eerste contacten in 1944 en 1945 in Noord Limburg als bewakingsbataljon  van 1 en 2 -6 RI en de opleiding in Frankrijk en  midden Limburg  o.a. Leyenbroek.  Mijn collega de vicevoorzitter van de stichting overste Tummers kent dat klooster waar u verbleef zeer goed want hij woont aan de Leyenbroekerweg in Sittard.

Met de omzwervingen via Engeland en Malakka kwam u eindelijk in maart 1946 in Semarang aan waar u wederom werd geconfronteerd met een vernielde stad en landschap hetgeen u een jaar tevoren ook in Nederland heeft moeten aanschouwen.

En dan uw inzet om Orde en Vrede te brengen in het chaotische Indië dat net de Japanse bezetting achter zich had gelaten en door rampokkende bendes werd geteisterd. Vooral in het gebied dat u moest pacificeren. Uw inzet is voor de bevolking een signaal geweest om het dagelijkse leven daar weer op te pakken.  De kampongs weer op te bouwen, de velden weer in te zaaien en te oogsten. En gelukkig heeft u niet elke dag strijd hoeven te voeren. U heeft orde in die chaos gebracht rondom Semarang met verlies van kameraden, 23 in getal. Soldaat van Weert bleef achter op Mallakka. Het moet voor u als jong mens een hele diepe ervaring zijn geweest zoals dat ook voor de Limburgse Jager van nu is geweest om hun kameraad in Uruzgan te zien terug te gaan in een kist met driekleur. U moest uw maatje daar uiteindelijk achter laten en rest u en ons alleen de namen op het monument in Roermond en Weert.

Die ruim drie jaar dat u de wapenrok aanhad heeft u voor uw verdere leven gevormd.  Na de afscheidsparade in Sittard op 16 juni 1949 was het echt over. U begon uw civiele leven. Dacht denk ik soms met enige weemoed aan uw verblijf zo ver weg,  maar het leven ging verder. Dankzij collega’s die het initiatief namen kwam u weer bijeen, zoals vandaag . Vriendschappen voor het leven zijn gevormd en u spreekt niet meer over Indië alleen maar ook de kleinkinderen komen aan bod.  

Een stuk verwerking van die jonge jaren van uw leven.  En nog altijd is het jaarlijks weer goed om elkaar te ontmoeten. Ook die jonge mannen en nu ook vrouwen van het Regiment moeten dat doen.  Misschien niet gelijk maar ook zij komen op een moment om te praten met elkaar.  Dat samenkomen is een deel van onze Nederlandse gemeenschap, die elkaar iets te vertellen hebben en daarmee de samenleving mee binden.  Houdt contact met elkaar ook als u niet meer in de gelegenheid bent naar een bijeenkomst te komen.  

Wij als bestuur van de stichting zullen uw stukje Nederlandse militaire geschiedenis bewaren  in ons museum in Weert  en uw gevallenen blijven eren bij ons monument.  Heeft u nog belangrijke zaken die u vindt dat zij moeten worden bewaard laat het ons dan weten  direct of via Marianne van Lankhuizen.  En waar u hulp nodig zou hebben zijn we ook voor u.

 Ik wens u mede namens mijn collega Tummers een goede bijeenkomst toe en hoop nog met enkele van u te spreken.

Na deze toespraak overhandigde Marianne aan de heer Nico Vroom een gegraveerde pennenset van 2-6 RI als blijk van waardering voor de gehouden toespraak en aanwezigheid.

De heer Tummers had het toekijken omdat hem al eerder eens de pennenset is uitgereikt.

Na een korte pauze, waarin de gelegenheid was om even de benen te strekken, een plasje te doen of juist een drankje te halen, werd doorgegaan met het ochtendprogramma.

De dodenherdenking.

Er is gekozen voor een andere manier om de herdenking te houden. Geen heen en weer geloop naar een buitenplaats, maar gewoon binnen in de zaal.

Een waardige en stemmig opgemaakte tafel met een bloemstuk van klaprozen, twee mooie glazenkelken met kaarsen en twee fotoframes waarvan een met een lijst van de gesneuvelden en een met een lijst van hen die het afgelopen jaar zijn overleden.

Joop verzocht Sjar Buijs naar voren te komen en namens alle nabestaanden van de gesneuvelden een  kaars aan te steken. Sjar Buijs is de broer van de zo tragisch gesneuvelde Mattheus Buijs. Zichtbaar geëmotioneerd werd door Sjar de kaars aangestoken. 

Daarna verzocht Joop Theo Eversen naar voren te komen en namens alle nabestaanden van de in het afgelopen jaar overleden sobats de kaars aan te steken. Theo is de zoon van de in het afgelopen jaar overleden sobat Eversen uit Brunssum.  Beiden heren bleven aan weerszijde van de tafel staan.

Om het dodenappėl af te nemen werd sobat P.Salome uit België naar voren geroepen. Sobat  J. Laus vond het een eer om dit keer het present te roepen.

Met grote waardigheid en respect werden alle namen van de gesneuvelden afgeroepen. Sobat Laus riep met luid en duidelijke stem het present.

Tijdens het opnoemen van de lijst van de in het afgelopen jaar overleden sobats werd in de zaal meewarig geknikt bij het horen van bekende namen. Ach ja, ook hij!?  

Na het appėl werd verzocht om een minuut stilte waarin ook de gesneuvelden van 2-7RI werden herdacht.

Het was sobat Guus Schouten die ook dit keer een voordracht hield. Geschreven door onze gewaardeerde sobat Ad van Hooijdonk, die helaas niet zelf op de reünie aanwezig kon zijn, maar zo toch zijn bijdrage heeft geleverd.

Sterk bewogen begon sobat Guus aan de voordracht. Een bemoedigende hand op de schouder maakte het voor sobat Guus wat makkelijker om de heel gevoelige tekst voor te dragen.  

sobat Guus Schouten 

Beste sobats,

Ruim zestig jaar geleden moesten wij van jullie afscheid nemen. Begraven in de zelfde Javaanse grond waarin we samen, in de loop van jaren, duizenden voetafdrukken achterlieten.

WIJ mochten thuisvaren en jullie brachten namens ons allen het hoogste offer. Vergeten zijn we dit nooit.

Reeds bij onze eerste samenkomst in Blerick brachten we hulde bij het monument en toen we later onze bataljonsreünies gingen houden , was de herdenking steeds het hoogtepunt van ons samenzijn en onlosmakelijk verbonden aan het programma. Vandaag houden we wederom dodenappel, althans met het restant van wat eens was 2-6 R.I.  Want vele sobats zijn inmiddels al met jullie verenigd.

Uiteraard is straks het "totale weerzien "onvermijdelijk. Je moet het ons maar niet kwalijk nemen dat we daar nog mee treuzelen. In ruim zestig jaar zijn de meesten van ons niet alleen gebleven en hebben aldus nog wat achter te laten. En tevens dienen jullie hier op aarde zo lang mogelijk herdacht te worden. Want al zijn we nog met weinigen : 

Deze aangrijpende voordracht was meteen de afsluiting van de herdenking.

Het lied  “Old Soldiers never die”, was de overgang van de plechtige herdenking naar het verdere dagprogramma.

De sobats schraapten de kelen, droogden de ogen, kwamen in beweging en snel was het weer een gezellig heen en weer geloop om gesprekken met elkaar aan te knopen. Dit gebeurde onder de zachte klanken van heerlijke herkenbare oude hits uit de late jaren 40. De heemkundegroep ging de tafeltjes af op zoek naar informatie, Jack Malipaard voerde handel achter zijn kraam en gelooft u mij, het was niet alleen kijke, kijke, en nie kope!  

De trekking van de extra loterij werd aangekondigd. De extra loterij met de beestachtige prijzen! En die waren er. Bij binnenkomst heeft iedereen de grote pluche tijger bij de ontvangsttafel kunnen bewonderen. Menigeen bekeek met een begerige blik dit nobele roofdier waarnaar de brigade is vernoemd. Niemand vermoedde dat dit de hoofdprijs van de loterij zou zijn.

Om te zorgen dat de speciale prijzen ook daadwerkelijk naar een “tijger”zouden gaan, hadden de gasten, genodigden en het bestuur geen speciaal lot gekregen.

Eerst werden twee kristallen presse-papiers met daarin een in 3D gegraveerde tijger verloot. Sobat Sijbers en sobat de Lange hadden een winnend lot. Daarna had de heer F. Tummers de eer (zoals hij het zelf noemde) om het winnende lootje voor de tijger te trekken. Sobat de Nijs mocht zich de trotse winnaar van de tijger noemen!  

Onder het genot van een zoutje en later weer de warme hapjes is er heel wat afgekletst. Zijn er veel vragen gesteld ( en beantwoord), kennis gemaakt met de bestuursleden en niet te vergeten lootjes gekocht voor de gewone loterij. Hiervoor waren door de sobats weer ruimschoots eigen prijzen meegebracht. En hoewel de loterij voorgaande jaren steeds een succes is geweest mede door de zelfmeegebrachte prijzen vonden de commissieleden dat er dit keer een ruim aantal grotere prijzen aangeschaft mocht worden als “hoofdprijzen”. Dit als dank voor het enthousiasme waarmee de sobats ieder jaar de eigen prijsjes mee brengen.

Het prijzenaanbod mocht gezien worden.

Een speciaal woord van dank voor mevrouw de Ruiter, die ieder jaar weer een grote hoeveelheid aan zelfgemaakte wenskaarten meegeeft aan haar man Koos de Ruiter. Het zijn ware kunstwerkjes. Niet alleen kaarten maar ook prachtig ingelijste kunstwerkjes waaronder de zeer zeker bij de sobats bekende “Hummeltjes”.

Sobat Laus moest helaas de reünie verlaten vanwege een bezoek aan de fysiotherapeut. Wij hebben hem heel hartelijk bedankt voor zijn deelname en medewerking.

Zo gaandeweg tikte de klok door en was het tijd voor Joop om met veel geestdrift het optreden van onze speciale gast DEWI aan te kondigen. Het kleine fragiele danseresje werd meteen door de sobats in de harten gesloten.

Gracieus en in kleurrijke Indonesische kledij gestoken voerde DEWI haar Indonesische bloemendans uit.

Na snel een aanpassing in de kledij en accessoires te hebben gedaan, vervolgde DEWI haar optreden met de Tarik Piring, de Indonesische kaarsendans.  

Hoe sierlijk en tegelijk mysterieus danste dit danseresje op de klanken van sfeervolle muziek. In ademloze bewondering waande menig sobat zich weer even terug in Semarang, Salatiga of Ambarawa. Na de derde dans, de Waktu Potong Padi Rijsteoogst  dans kreeg DEWI een uitbundig warm, waarderend applaus.  

Na haar optreden ging de danseres DEWI zich snel verkleeden om met ons deel te nemen aan de uitgebreide rijstmaaltijd en werden de troepen verzocht om in tijgersluipgang zich te verplaatsten naar de naastgelegen eetzaal. De Frederik Hendrikzaal. Nog een stukje nostalgie. Al was het dan alleen maar bij naam.  Eenmaal gezeten werden de sobats voorzien van een drankje en een heel smakelijke rijstmaaltijd. Na even een klein moment van stilte te hebben gevraagd voor degene die daar gebruik van willen maken, werd begonnen aan de gezamenlijke rijstmaaltijd.

Tja, en ik kan er niet om heen, ieder jaar het zelfde liedje te zingen, maar het is genieten wanneer de gesprekken verstommen en alleen het ritmisch tikken van het bestek op de borden de eetzaal vult. Wat kan een mens dan tevreden zijn om iedereen samen zo gezellig en smakelijk te zien eten. Echt een “Moeder-kip-keek-in-het-rond-en-zag-dat-het-goed-was-gevoel”.

Omdat het heerlijk dessert tot het laatste kruimeltje verorberd was, hoefde niemand achter te blijven voor de afwas en werd iedereen uitgenodigd om weer terug te keren naar de grote zaal.

Terwijl DEWI  zich weer opgemaakte voor haar tweede exotische optreden werden de laatste bundels loten aan de man gebracht. Niet zomaar, maar met een kwinkslag, grap en grol van de bovenste plank. Dit tot groot amusement van de sobats. Zo kon er een aantal bundels loten voor 1 euromuntstuk naar een gewillige sobat gaan, maar ook voor een drie euromuntstuk zouden bundels worden verkocht. Bundels met een fles overheerlijke heerlijke rosé erbij of met gegarandeerde wingarantie. Hoe het ook zij, alle bundels loten werden verkocht en door Marijke “thuisbezorgd”. Voor sommige sobats moesten zelfs extra stoelen worden aangerukt om alle loten uit te leggen! Geweldig.

Voor we met de loterij begonnen was het eerst de beurt aan DEWI om haar tweede optreden te doen. Dit keer was zij gehuld in Hawaïaans kostuum. Bevallig en elegant wiegde zij met haar heupen mee op de tropische klanken waardoor menig sobat zich met opgestroopte broekspijpen aan een parelwit zandstrand met wuivende palmbomen en een ruisende blauwe zee waande.

Na haar twee solodansen werden de twee sobats die zich spontaan hadden aangemeld om DEWI te assisteren bij de derde dans uitgenodigd om zich bij DEWI te voegen. 

Sobat de Ruiter en sobat Koster kregen een bloemenkrans op het hoofd en instructies van DEWI en knielden soepel aan weerszijde bij haar neer. Begeleid door wederom tropische klanken werd het publiek nu getrakteerd op de laatste gracieuze Danut dans. De verrassingsdans.  

Een verrassingsdans dat was het zeker. Hulde aan onze sobats die zo vol vuur en nog uitermate lenig DEWI hebben begeleid tijdens deze dans.

Dewi ontving van de sobats een heel waarderend applaus voor haar optredens vandaag. In de kleedruimte kreeg zij bij de betalingsenvelop een fles heerlijke Baily in geschenkverpakking als blijk van waardering. Dewi verzocht ons even te wachten met de verloting tot zij zich had omgekleed zodat zij ook deel kon nemen aan dit programmaonderdeel.

Dat gaf ons in de zaal de gelegenheid om nog wat te kletsen, te drinken en te “toiletteren”.

Omdat wij toch bezig waren met de enveloppen hebben wij meteen ook onze waardering aan het bedienend personeel laten blijken door middel van een envelop met inhoud aan het hoofd van bediening te overhandigen. Zichtbaar verrast werd deze (financiële geste) in ontvangst genomen.

Ja en dan was het heus tijd om met de loterij te beginnen. De prijzen werden naar voren gebracht, de bus  met loten werd geopend en na een korte uitleg begon de verloting van de prijzen. Joop ontpopte zich als heuse entertainer. Een stuk amusement van de bovenste plank werd gaandeweg op gevoerd. Marianne liet ieder lootje door een andere sobat uit de zaal uit de bus trekken, pakte de prijs en Joop las het getrokken nummer op.  Marijke of Theo bracht de gewonnen prijs bij de winnaar of winnares. Het liep als een geolied naaimachientje.  

De aanprijzingen van een zowel links als rechtshandig te gebruiken toilettas en staafmixer, je kon het niet zo gek bedenken maar voor iedere prijs was wel een ludieke aankondiging. Ook het zomaar weggeven van een strijkijzer aan degene die lot nummer 1000 had, was verrassend. De aankondiging: “ het is lichtgroen, ja het is dus lichtgroen, de prijs is dus gevallen op een lichtgroen lot”  moet sobat Sijbers vast nog wel eens door het hoofd gaan de komende tijd. 

De sprekende handpop Eend, die een eigen leven ging leiden terwijl Joop deze verlootte, wilde iedereen wel hebben. Volgende reünie hoeven wij geen extra gast in te huren. We zetten Joop in met een buikspreekpop! 

Helaas moest Theo Eversen vanwege zijn werk om half vijf weg. Hij deed dit met tegenzin, want ook hij genoot van de reünie. Theo groette de sobats en werd meteen al door zijn collega’s per telefoon dringend verzocht op het werk te verschijnen. U weet het: de politie is er voor ons!

Tijdens het verloten van de wenskaarten speelde Joop meteen in op de verjaardagskaarten door aan te geven dat Marianne die a.s. zaterdag jarig zou zijn en ja hoor meteen klonk het” lang-zal-ze-leven” massaal door de zaal. Na deze spontane aubade kwamen de wenskaarten bij een blijde winnaar terecht.

Voordat de hoofdprijs werd verloot, was er nog een prijs die er per opbod uit ging; een van de twee handgeborduurde handdoeken. Die waren gemaakt door Alie Roex-Westerhof. Een handdoek met geborduurde zeehond ging als gewone prijs weg in de loterij, maar de tweede, met een originele TIJGERKOP versierde handdoek, ging per opbod. En er werd flink geboden! Uiteindelijk mochten Sjar en Jos Buijs zich de beste bieders noemen. De unieke handdoek was voor hen!

Nadat alle prijzen groot of klein verloot waren, was dit ook het einde van de reünie.  

De opbrengst van loterij was voor de reünie uitstekend. Tijdens de reünie werden er nog spontaan vele donaties gedaan. Alle inkomsten en donaties zijn ter plekke geteld en nageteld door een onafhankelijk persoon op de kazerne. Wij maken de exacte bedragen in onze Sepatoe Roesak voor december bekend.  

Joop sprak daarna namens het voltallige bestuur een zeer bewogen dankwoord uit en wenste iedereen een wel thuis. Voor iedereen opstond wilde Jos Buijs ook de mensen nog een woordje toespreken. Zij bedankte het bestuur, maar met name Marianne, voor al het werk en inzet dat zij voor 2-6R.I. heeft gedaan en nog doet.  Jos heeft aangeboden om ons in het vervolg daar te helpen waar zij ingezet kan worden.  Geweldig.

Onder de klanken van "We’ll meet again" van Vera Lynn was het dan echt zover. Het afscheid.

Hoe fijn het ’s morgens is om iedereen te mogen verwelkomen, is het in de middag ook weer heel fijn de blije en tevreden mensen gedag te mogen zeggen en de hoop uit te spreken om volgend jaar hen weer te mogen begroeten.

Lieve sobats, het is een geweldige dag geweest. Juist door uw aanwezigheid is deze dag een heuse 2-6R.I. familiedag geworden. Onze hartelijke dank hiervoor en wij hopen u snel weer te mogen zien.!