Roermond 7 september 2002

 
We zijn weer terug van Roermond en o jongens, dat ik dat met mijn Tijgerpa heb mogen bleven. 
Wat een dag, al die veteranen , en dan bedenkend dat al die grijze bolletjes jonge kerels waren die in de bloei van hun leven daar in Indië hebben gezeten en dat ik in hun verleden zit te graven en hun verhalen hoor. 
Raar gevoel maar ook heel eigen.
 
Voor pa was het een prachtige dag. Hij heeft genoten met volle teugen. Het kunnen kennismaken met de veteranen met wie ik op de veteranenchat zit. Zelfs vanuit Canada was er een speciaal overgekomen. 

Wim Dilg, Jan Valk, Annie Valk,Richard Boogert, Ans Dilg, Ben Uijterwaal,
Meneer Louis Tydeman, Huib en Marianne de Jong- Lankhuizen 

 

Onvoorstelbaar dat koppie van hem wanneer er een 2-6RI veteraan bij hem kwam, eerst dat afwachtende en vragende en de verbaasde blije  blik, maar ook overdonder toen hij Theo Hendriks ineens weer ontmoette.
Hij heeft daarover verteld. Hij was bij de genie en drie weken voor  terugtocht naar Nederland heeft Hendriks bij het opruimen van een mijn zijn beide handen verloren. Hij lag te gelijke tijd met pa in het St.Elisabethziekenhuis en pa heeft nog shagjes voor hem gedraaid. Hij heeft zich altijd afgevraagd hoe het met hem vergaan is en ineens stond hij voor hem. Heel veel emoties kwamen los, dat kan ik wel vertellen en ook ik moest een traantje wegpinken. 
Maar dat was nog niet alles , zijn slapie Jac.Van Hoof stond ook ineens voor hem, jongens  dat koppie  van pa!!!! Ontzettend dankbaar dat ik dat mee mocht maken.
 
Ja en natuurlijk de herdenking, heel indrukwekkend en mooi. We hebben alle heel goed kunnen zien, omdat pa in de rolstoel zit , zaten we vooraan.
Het gedicht van Jan Huyskens was heel aangrijpend, maar het meest ontroerd was ik bij het overvliegen van de vliegtuigen in formatie  waarbij er een pal boven het monument de missing man vloog, steil omhoog de hemel in. Tranen biggelden over mijn gezicht. Wat een emotioneel moment was dat. Verder de toespraken , waarbij ik bij sommige uitspraken wel met gekromde tenen zat en een strak gezicht, maar ja, ik neem aan dat u daar ook alles van weet. Het oude zeer.
 
De kransleggingen waren indrukwekkend, al die  voor mij toch bekende onderdelen, ik heb veel moeten slikken hoor , er zat steeds een prop in mijn keel. De stilte, de last post allemaal met natte ogen en maar slikken. Heel indrukwekkend allemaal. Maar wat ikzelf heel erg kon voelen, de vereenheid tussen al die aanwezigen, we kwamen allemaal met hetzelfde doel en gevoel. Het herdenken van hen die niet meer terugkeerden en het grootste offer brachten, hun leven.
Dan het zingen van het Wilhelmus, overigens weer niemand van het Oranjehuis,  al die stemmen die ieder op zijn moment even haperden of oversloegen. Kippenvel en weer natte ogen. Sorry maar ik kan er ook niets aan doen. Onvoorstelbaar dankbaar dat ik tussen al " de jongens" dat mee mocht maken en dankbaar dat ik het mijn pa mocht beleven. Een dag om nooit of te nimmer meer te vergeten, die staat in mijn geheugen gegrift. En dan te bedenken straks 19 september, de reünie.  Wat zal dat brengen, veel emoties, dat is zeker, maar  ik kijk er nu nog meer naar uit, nu ik dit heb meegemaakt 
Mijn pa is na al die jaren nu ook eindelijk echt een veteraan. 
Marianne