- We zijn weer
terug van Roermond en o jongens, dat ik dat met mijn Tijgerpa heb
mogen bleven.
- Wat een dag,
al die veteranen , en dan bedenkend dat al die grijze bolletjes jonge
kerels waren die in de bloei van hun leven daar in Indië hebben
gezeten en dat ik in hun verleden zit te graven en hun verhalen
hoor.
- Raar gevoel
maar ook heel eigen.
-
- Voor pa was
het een prachtige dag. Hij heeft genoten met volle teugen. Het kunnen
kennismaken met de veteranen met wie ik op de veteranenchat zit. Zelfs
vanuit Canada was er een speciaal overgekomen.
- Wim Dilg, Jan Valk, Annie
Valk,Richard Boogert, Ans Dilg, Ben Uijterwaal,
- Meneer Louis Tydeman, Huib en
Marianne de Jong- Lankhuizen
- Onvoorstelbaar
dat koppie van hem wanneer er een 2-6RI veteraan bij hem kwam, eerst
dat afwachtende en vragende en de verbaasde blije blik, maar ook
overdonder toen hij Theo Hendriks ineens weer ontmoette.
- Hij heeft
daarover verteld. Hij was bij de genie en drie weken voor
terugtocht naar Nederland heeft Hendriks bij het opruimen van een mijn
zijn beide handen verloren. Hij lag te gelijke tijd met pa in het St.Elisabethziekenhuis
en pa heeft nog shagjes voor hem gedraaid. Hij heeft zich altijd
afgevraagd hoe het met hem vergaan is en ineens stond hij voor hem.
Heel veel emoties kwamen los, dat kan ik wel vertellen en ook ik moest
een traantje wegpinken.
- Maar dat was
nog niet alles , zijn slapie Jac.Van Hoof stond ook ineens voor hem,
jongens dat koppie van pa!!!! Ontzettend dankbaar dat ik
dat mee mocht maken.
-
- Ja en
natuurlijk de herdenking, heel indrukwekkend en mooi. We hebben alle
heel goed kunnen zien, omdat pa in de rolstoel zit , zaten we vooraan.
- Het gedicht
van Jan Huyskens was heel aangrijpend, maar het meest ontroerd was ik
bij het overvliegen van de vliegtuigen in formatie waarbij er
een pal boven het monument de missing man vloog, steil omhoog de hemel
in. Tranen biggelden over mijn gezicht. Wat een emotioneel moment was
dat. Verder de toespraken , waarbij ik bij sommige uitspraken wel met
gekromde tenen zat en een strak gezicht, maar ja, ik neem aan dat u
daar ook alles van weet. Het oude zeer.
-
- De
kransleggingen waren indrukwekkend, al die voor mij toch bekende
onderdelen, ik heb veel moeten slikken hoor , er zat steeds een prop
in mijn keel. De stilte, de last post allemaal met natte ogen en maar
slikken. Heel indrukwekkend allemaal. Maar wat ikzelf heel erg kon
voelen, de vereenheid tussen al die aanwezigen, we kwamen allemaal met
hetzelfde doel en gevoel. Het herdenken van hen die niet meer
terugkeerden en het grootste offer brachten, hun leven.
- Dan het
zingen van het Wilhelmus, overigens weer niemand van het
Oranjehuis, al die stemmen die ieder op zijn moment even haperden
of oversloegen. Kippenvel en weer natte ogen. Sorry maar ik kan er ook
niets aan doen. Onvoorstelbaar dankbaar dat ik tussen al " de jongens"
dat mee mocht maken en dankbaar dat ik het mijn pa mocht beleven. Een dag om nooit of te nimmer meer te vergeten,
die staat in mijn
geheugen gegrift. En dan te bedenken straks 19 september, de reünie.
Wat zal dat brengen, veel emoties, dat is zeker, maar ik kijk er nu
nog meer naar uit, nu ik dit heb meegemaakt
- Mijn pa is na
al die jaren nu ook eindelijk echt een veteraan.
- Marianne
|
