Ik was aanwezig bij de begrafenis van Buijs en daarna ben ik ondervraagd. De officier. die mij ondervraagt heeft, vertelde mij dat ik mijn plicht had gedaan,want ik kon niet weten dat het eigen troepen waren in het voorterrein. Mijn verzoek om toch hier een zaak voor de krijgsraad van te maken, werd mij sterk afgeraden.
De legerleiding zou dan moeten doorgeven dat soldaat Buijs. door eigen vuur om het leven was gekomen en de nabestaanden minder pensioen uitkering zouden krijgen. Dit wilde ik niet op mijn geweten hebben en omdat de legerleiding vertelde dat zij contact zouden onderhouden met de familie
Buijs, heb ik de zaak laten rusten.
Ik kreeg een week verlof in Semarang om mijn emoties te verwerken en verder is er over het geval Buijs nooit neen nooit meer gesproken. Ik moet er ook bij zeggen, dat ik tijdens mijn verdere verblijf in
Ned.Indië hier geen enkele nadelige militaire
gevolgen van heb ondervonden. Ik heb mijn onderscheidingen gekregen. Na het vertrek van II-6 R.I. ben ik overgestapt naar 3 M.P. IV en werd daar nog bevorderd tot korporaal. Bij terugkeer in 1950 heeft mij het ongeluk met Buijs nooit losgelaten. Zeker na mijn pensionering kreeg ik moeilijkheden en zocht hulp en ben in therapie gegaan in Centrum '45 te Oegstgeest en daarna de nazorg bij de
B.N.M.O. te Doorn.
Terwijl ik vroeger door hetgeen wat mij overkomen was erg gesloten was, werd ik nu opener en durfde er over te praten.
Ik kreeg toen ook meer behoefte om met de nabestaanden van familie Buijs te praten.
Door kortzichtige onwetendheid over de juiste toedracht van het voorval, ben ik toentertijd ernstig benadeeld voor een bestuursfunctie in een veteranenorganisatie, wat mij tot op de dag vandaag nog zeer doet. Steeds weer kwam de wens om met Familie Buijs te kunnen spreken weer boven, maar om deze stap te nemen was zeer moeilijk. Mede door gesprekken met sobats en ik er van overtuigd was, dat defensie of legerleiding contact met familie Buijs had gehad en van de familie ook geen enkele toenadering kwam, nam ik aan dat het contact met familie absoluut niet prijs werd gesteld en het beter was het te laten rusten, hoewel de wens wel bleef bestaan.
Uiteindelijk werd het mij alsnog mogelijk gemaakt, via Marianne
Lankhuizen en Jan Verdonschot na zorgvuldig voorcontact,
de familie Buijs op 10 April 2003, 56 jaar na datum van het gebeuren, toch te kunnen ontmoeten.
In het Cafe van Herman Buijs vond een emotionele, maar ook hartelijke ontmoeting plaats en ik merkte al spoedig dat er van haatgevoelens jegens mij geen sprake was.
Ik heb mijn verhaal verteld zoals het toen gebeurd was. Voor mij betekende dit een hele opluchting, ik mag wel zeggen een bevrijding. De jaren dat ik nu nog te leven heb zullen beslist aangenamer zijn,ten opzichte van het gebeurde van toen,als die 56 jaren daarvoor.!!!!!
Men van de Wetering, april
2003